صبح نو/ نوید پورفرج، بازیگری که در همان اولین تجربه سینمایی‌اش، کنار نوید محمدزاده در فیلم تحسین‌ شده «مغزهای کوچک زنگ‌زده» به کارگردانی هومن سیدی، خوش درخشید و نشان داد که شایستگی حضور در رده‌ اول بازیگران نسل خود را دارد؛ اما همین همجواری با محمدزاده، چنان بر کارنامه حرفه‌ای او سایه افکنده که پورفرج، با وجود دو بار نامزدی سیمرغ بلورین بهترین بازیگر نقش مکمل مرد در جشنواره فیلم فجر، هنوز هم نتوانسته از زیر آن بیرون بیاید و امضای شخصی خودش را پای نقش‌ها بیندازد.
بعد از آن، پورفرج در فیلم‌هایی مانند «مغز استخوان» و «گوزن‌های اتوبان» همان تیپ بازیگری عصیانگرانه نوید محمدزاده را با کمی تنوع در لحن دنبال کرد: جوانان طغیان‌گر، ستیزه‌جو، با درونی پر از خشم و سرکشی خاموش. این نقش‌ها اگرچه ظاهرا به او می‌آمد؛ اما هر بار حس تکرار را برای مخاطب به همراه داشت. بدتر از آن، پورفرج حتی در آثاری چون «زالاوا» و «بی‌بدن» - که اساسا بافتی آرام‌تر و پیچیده‌تر داشتند و از جنس درام‌های پلیسی و اتمسفریک بودند - نیز نتوانست از آن قالب بیرون بیاید و به دام تقلید از بازی نوید محمدزاده در «سرخپوست» ساخته تحسین ‌شده نیما جاویدی افتاد. این یعنی نوید پورفرج، حتی در موقعیت‌هایی که فرصت خلق یک کاراکتر منحصربه‌فرد را داشت، ناخودآگاه به الگوی آشنای محمدزاده بازگشت. پورفرج، به گواه استعداد و غریزه‌ای که دارد، می‌تواند بازیگری ویژه و متفاوت در سینمای ایران باشد؛ اگر بتواند صدای خودش را از دل این تکرار بیرون بکشد و جرأت کند که از وسوسه «یک نوید محمدزاده دیگر شدن» خلاص شود.