ایرنا/ صبح زود، مه نرمی هنوز در دره‌های سرسبز کهگیلویه می‌چرخید که صدای وحشت‌زده بزها سکوت کوهستان را شکست. چوپان جوان، با نگاهی نگران به سوی گله‌اش دوید. شب پیش، یکی از پلنگ‌های ایرانی – گونه‌ای که در حال انقراض است – به گله‌اش حمله کرده بود و بزی را شکار کرده بود. اما آنچه این چوپان در ادامه انجام داد، داستانی متفاوت از اغلب مواجهه‌های انسان و پلنگ را رقم زد.

چوپان به جای آنکه مانند بسیاری دیگر اسلحه به‌دست گیرد تا پلنگ را از بین ببرد، تصمیم گرفت لحظه‌ای تماشایی را ثبت کند. با کمک دوربین سید جواد هادی‌اصل، فعال محیط‌زیست و عکاس حیات‌وحش، و همراهی انجمن بومی «دنانیر»، تصاویری تماشایی از بازگشت دوباره پلنگ به محل شکارش برای تغذیه از طعمه‌اش ثبت شد؛ تصاویری که اکنون در شبکه‌های اجتماعی می‌چرخند.
وقتی دوربین جای اسلحه را می‌گیرد
چوپان می‌گوید:«وقتی دیدم پلنگ آمده و بز مرا برده، اولش خیلی ناراحت شدم. ولی بعد با خودم گفتم این حیوان سال‌هاست که از این کوه‌ها رانده شده. اگر دوباره برگشته یعنی هنوز امید هست. اسلحه‌ام را کنار گذاشتم و از جواد خواستم بیاید و با دوربینش از او عکس بگیرد.»
در این تصاویر، پلنگ در اوج شکوه خود دیده می‌شود؛ چشمان نافذش، گام‌های سنگین اما نرمش، و غرشی که میان دره طنین می‌اندازد. صحنه‌هایی که به سختی در طبیعت ثبت می‌شوند، آن هم از جانوری که به‌شدت محتاط، گریزان و نادر است.

پلنگ ایرانی، یکی از گونه‌های در خطر انقراض در ایران، معمولاً شب‌زی است و به‌ندرت در روز دیده می‌شود. اما در این مورد خاص، بازگشت او برای تغذیه از لاشه‌ی شکارش فرصتی طلایی برای عکاسی فراهم آورد. سید جواد هادی‌اصل، عکاس این صحنه‌ها، در گفتگو با خبرنگار ایرنا می‌گوید:«این لحظه‌ها به‌ندرت پیش می‌آیند. پلنگ به محل شکارش بازگشته بود، غافل از آنکه ما دوربین‌ به دست، با احترام و سکوت نظاره‌گر او هستیم. برای ما این یک افتخار است که به‌جای انتقام، روایت همزیستی را ثبت کردیم.»
او تأکید می‌کند که چنین رویدادهایی بدون همکاری و درک جامعه محلی ممکن نیست. انجمن دنانیر که سال‌هاست در منطقه کهگیلویه و دنا فعالیت می‌کند، به‌ویژه روی آموزش جوانان و دامداران درباره اهمیت حفاظت از گونه‌های بومی تمرکز دارد.
آمار، تهدیدها و امیدها
طبق آمار سازمان حفاظت محیط زیست ایران، جمعیت پلنگ ایرانی در کشور بین ۵۰۰ تا ۱۰۰۰ قلاده تخمین زده می‌شود که بیشتر آن‌ها در مناطق کوهستانی البرز و زاگرس زندگی می‌کنند. اما با توسعه بی‌رویه، چرای دام، شکار غیرقانونی و کاهش زیستگاه، بقای این گونه در خطر جدی قرار دارد.
در همین حال، برخی کارشناسان بر این باورند که تعامل مثبت جوامع محلی با حیات‌وحش، تنها راه حفظ این میراث طبیعی است.
جواد هادی اصل، فعال محیط زیست و عکاس حیات وحش می گوید: «ما نمی‌توانیم بدون مردم، طبیعت را حفظ کنیم. وقتی یک چوپان از جان حیواناتش گذشته تا به پلنگ آسیبی نرسد، این یعنی هنوز امیدی هست.»

روایت‌هایی که باید شنیده شوند
این گزارش نه‌تنها صحنه‌ای نادر از طبیعت ایران را ثبت می‌کند، بلکه داستان تغییری است در نگاه انسان به حیوان؛ از حذف و ترس، به درک و احترام. در جهانی که فشار بر زیست‌بوم‌ها هر روز بیشتر می‌شود، هر انتخاب آگاهانه – هر جایگزینی اسلحه با دوربین – می‌تواند شعله‌ای از امید باشد.
برای این چوپان، این داستان تنها درباره یک بز از دست‌رفته نبود؛ بلکه درباره بازگشت چیزی بود که سال‌هاست از کوه‌های زاگرس گم شده: اعتماد میان انسان و طبیعت.
این گزارش فقط چند عکس زیبا نیست؛ روایتی است از انتخاب انسان در دوراهی بقا و اخلاق. انتخابی که شاید در نهایت، به بقای هر دو – هم انسان و هم پلنگ – کمک کند.
در دنیایی که انسان‌ها هر روز بیش‌تر بر طبیعت سایه می‌افکنند، چوپانی در دل کوهستان تصمیم گرفت یک‌بار هم که شده، به جای انتقام، تماشا کند. جهان به چنین انتخاب‌هایی نیاز دارد.