فرهیختگان/ آرش عباسی نویسنده «پایتخت» از سکانس وایرال شده این روزهای سریال می‌گوید: این سکانس همه چیزش درست بود؛ از بازی‌ها گرفته تا دوربین، موسیقی، اجرا، و فضای احساسی‌ای که منتقل شد. وقتی کار نهایی را دیدم، نفس راحتی کشیدم. نمی‌خوام اغراق کنم، ولی واقعاً یکی از دوست‌داشتنی‌ترین سکانس‌هایی بود که نوشتم.» به باور او، چنین لحظاتی در دل سریال، نه فقط برای مخاطب، بلکه برای خود سازندگان هم ماندگار و الهام‌بخش هستند.
به گفته‌ عباسی، در هر خانواده‌ای می‌شود ردّ پای چنین رابطه‌هایی را دید: پسری که آرزوهایش را از دست‌رفته می‌بیند و گمان می‌کند خانواده، مانعی بوده‌اند در مسیر رسیدن به آن‌ها؛ زنی مثل هما که با وجود همه کاستی‌ها، هنوز قهرمان زندگی‌اش همسرش است؛ پدری که با تمام توان، در سکوتی پر معنا، برای بقای خانواده‌اش جنگیده و هیچ‌گاه نداشته‌هایش را به رخ نکشیده.
«در هر خانواده‌ای حداقل یک قهرمان هست»، این را عباسی با اطمینان می‌گوید و تأکید می‌کند که همین قهرمان‌ها، ولو در سکوت و بی‌ادعایی، باعث می‌شوند خانواده پابرجا بماند. مخاطب ایرانی، حتی اگر این تجربه‌ها را به زبان نیاورد، درون خود آن‌ها را می‌شناسد. برای همین است که سکانس دعوای خانوادگی نه تنها غریبه نیست، بلکه عجیب آشناست. انگار بخشی از یک خاطره‌ی شخصی‌ست؛ دیالوگ‌ها، اشک‌ها، بغض‌های فروخورده، و حتی سکوت‌های پدرانه‌ای که فقط سر تکان می‌دهند و هیچ نمی‌گویند.
در نهایت، عباسی می‌گوید: «ما بارها در زندگی چنین صحنه‌هایی را تجربه کرده‌ایم، و شاید برای همین است که با دیدنشان در قاب تلویزیون، نه تنها غمگین می‌شویم، بلکه آرزو می‌کنیم که هیچ خانواده‌ای مجبور نباشد چنین شرایطی را تجربه کند.»