موسیقی بی‌نظیر

یکی از المان‌های فوق‌العاده جذاب اکثر فیلم‌های کریستوفر نولان بدون هیچ شکی موسیقی متن آن‌ها به‌شمار می‌رود که جذابیت تصاویر را دوچندان می‌کنند. کریستوفر نولان هیچ‌گونه اطلاعاتی از شخصیت‌های فیلم و جزییات داستان آن در اختیار زیمر قرار نداد، تنها چیزی که زیمر از نولان دریافت کرد یک کاغذ کوچک از شرح حال و هوای فیلم بود، همین! به‌دلیل اینکه زمان موضوع بسیار مهمی در فیلم Interstellar به‌شمار می‌رود، هانس زیمر تمام موسیقی متن این فیلم را براساس یک ریتم خاص طراحی کرد؛ ریتمی که زیمر برای این فیلم طراحی کرد به این صورت بود که در هر ثانیه یک ضربان به گوش شنونده برسد. کریستوفر نولان با پیشنهاد ابداع یک شیوه کاملا جدید برای موسیقی متن این فیلم عقیده داشت که فیلمی که قرار است آینده را به‌تصویر بکشد باید موسیقی متن آن هم متعلق به آینده باشد.

قاب‌های شگفت‌انگیز

از صدای فیلم که عبور کنیم به تصویر آن می‌رسیم؛ تصویری که هرچقدر از شگفت‌انگیز بودن آن صحبت کنیم باور کنید کافی نیست. همان‌طور که کریستوفر نولان برای موسیقی متن فیلم Interstellar ایده ابداع یک روش نوین را در سر داشت برای به‌تصویر کشیدن برخی از تصاویر فیلم هم همین مسیر را طی کرد تا ساخت این فیلم سینمایی استاندارد جدیدی را برای فیلم‌های علمی تخیلی رسم کرده باشد.

به‌جای اینکه تصاویر کرم‌چاله و سیاه‌چاله موجود در فیلم نتیجه تخیلات تیم سازنده آن باشد، تیم جلوه‌های ویژه این فیلم سعی کردند تصاویر کرم‌چاله و سیاه‌چاله را تا جای ممکن واقعی نشان دهند. دکتر تورن با جمع‌آوری یک تیم جلوه‌‌های ویژه به رهبری پائول فرانکلین، توانست تصاویری بسیار واقعی از این پدیده‌های کیهانی را در اختیار سازندگان قرار دهند؛ چند سال پس از اکران این فیلم دانشمندان موفق شدند تا تصویری از افق رویداد یک سیاه‌چاله ثبت کنند، این تصویر باعث شد تا ببینیم سایه‌چاله موجود در این فیلم چقدر به واقعیت نزدیک است.

قوانین علمی و پیروی از آن‌ها

دکتر کیپ تورن، فیزیک‌دان برجسته و نامزد کسب جایزه نوبل برای منطق این فیلم دو قانون مهم وضع کرد که هردو توسط کریستوفر نولان تایید شدند و مورد تصویب تیم سازنده فیلم قرار گرفتند. قانون اول این بود که هیچ‌گونه صحنه‌ای در فیلم نباید قوانین فیزیک که ثابت شده‌اند را نقض کند و قانون دوم او این بود که هرگونه حدس و گمان در فیلم درباره مسائلی که بشر از آن آگاه نیست باید از جانب یک دانشمند بیان شود و نه از جانب نویسنده فیلم. کریستوفر نولان با این قوانین موافقت کرد و این قوانین نه‌تنها باعث نشد تا هیجان‌انگیز بودن خط داستانی فیلم کمتر شود بلکه باعث جذاب‌تر و واقع‌گرایانه‌تر شدن آن شد.

موضوعی که بین دکتر تورن و نولان حل نشد این بود که دکتر تورن به‌هیچ‌وجه موافق حرکت شخصیت‌های فیلم با سرعتی بیش از سرعت نور نبود ولی کارگردان فیلم با این موضوع مشکلی نداشت. بااین‌حال حرکت با سرعتی بیشتر از سرعت نور المانی به‌شمار نمی‌رود که منطق این فیلم سینمایی را به‌طرز فزاینده‌ای از واقعیت دور کند و دکتر تورن نیز درنهایت با آن مشکلی نداشت. خود کریستوفر نولان در یک مصاحبه تلویزیونی با اشاره به این موضوع گفته بود که حرکت روی مسیری که دکتر تورن برای منطق فیلم رسم کرده بود، باعث شد تا نه‌تنها سازندگان فیلم از منطقی که درنظر داشتند دور نشوند که باعث شد تا مخاطبان فیلم هم باوجود تمام المان‌های علمی تخیلی فیلم از واقع‌گرایانه بودن آن لذت ببرند.

استفاده از تصاویر کامپیوتری به صورت خیلی محدود!

شخصیت "تارس"، ربات حاضر در فیلم از لحاظ رفتاری و ظاهری با سایر ربات‌های حاضر در سایر فیلم‌های فضایی متفاوت است. تارس در این فیلم هیچ‌گونه رفتار انسانی ندارد ولی شخصیت او قابل برنامه‌ریزی است و می‌توان با دادن برنامه صحیح به آن، رفتار متفاوتی از او انتظار داشت. هرچند نحوه حرکت او در سکانس‌های فیلم کمی غیرقابل توصیف تلقی می‌شود ولی بااین‌حال او در تمام روند داستانی فیلم حضور داشته است.

بااین‌حال حضور تارس در فیلم حاصل جلوه‌های ویژه نبوده و تیم سازنده فیلم واقعا یک ربات برای شخصیت تارس خلق کردند. این ربات توسط بیل اروین کنترل و صدای تارس نیز صدای او بود؛ در مراحل پایانی ساخت فیلم صدای او از شخصیت تارس حذف شد و صدای ضبط شده توسط یک سیستم‌عامل جای صدای بیل اروین را گرفت. خلاصه اینکه تارس، ربات دوست‌داشتنی فیلم اینتراستلار به‌طور کاملا واقعی ساخته شد و همچنان در زیرزمین استودیو برادران وارنر حضور دارد.

طراحی لباس؛ همان چیزی که یک فضانورد احتیاج دارد!

درباره لباس شخصیت‌ها هم یک نکته بسیار جالب وجود دارد. در فیلم‌های فضایی لباس فضانوردان تنها از لحاظ ظاهری به لباس واقعی فضانوردان شبیه است ولی در فیلم Interstellar همان‌طور که می‌توان حدس زد چنین چیزی وجود ندارد. تمام لباس‌های استفاده شده توسط شخصیت‌های فیلم در فضا نه‌تنها از لحاظ ظاهری که از لحاظ کارکرد با لباس‌های واقعی فضانوردان شباهت دارند.

مری زوفرس، طراح ارشد لباس این فیلم سینمایی پس از آزمون و خطا و امتحان کردن ده‌ها جنس و طرح مختلف به این نتیجه رسید که می‌تواند به‌خوبی یک تعادل بسیار عالی میان ظاهر و عملکرد لباس‌ها پیدا کند. به این ترتیب شخصیت‌های این فیلم درون لباس‌ها به‌راحتی می‌توانستند نفس بکشند و حتی می‌توانستند در صورت امکان به‌طور واقعی از آن‌ها خارج از اتمسفر کره زمین استفاده کنند. درون این لباس‌ها که تقریبا ۱۵ کیلوگرم وزن داشتند یک سیستم خنک‌کننده نیز تعبیه شده بود تا بازیگران فیلم بتوانند برای مدت طولانی‌تر از آن‌ها استفاده کنند تا نیازی به قطع شدن پیاپی فیلم‌برداری وجود نداشته باشد.