ورزش 3/دیگر خبری از رئال مادرید پرستاره نیست، سیتی هم مدت‌ها قبل حذف شده و اینتر حالا سه قدم تا جام بزرگ فاصله دارد.

اینتر پس از صعود به نیمه‌نهایی لیگ قهرمانان موجی از شادی و غرور را بین هوادارانش ایجاد کرده است. در ایتالیا آنها را بهترین تیم این مرحله می‌دانند.
گاتزتا در این رابطه نوشت: با حذف رئال مادرید، اینتر می‌تواند با هر تیمی رقابت کند و هیچ‌ تیمی در نیمه نهایی لیگ قهرمانان بازیکنی مثل لائوتارو ندارد.
اکنون اینتر در آستانه افتخار است. تنها سه بازی تا قهرمانی در لیگ قهرمانان اروپا، سه قدم تا شکوه و جلال. رقبای پیش رو، بارسلونا، آرسنال و پاری‌سن‌ژرمن، تیم‌های بزرگ و قدرتمندی هستند، اما نه غیرقابل شکست و نه به‌وضوح برتر از اینتر. حداقل برتری آنها آشکار و قاطع نیست. نراتزوری تقریباً شانه‌به‌شانه با این تیم‌ها برای کسب عنوان قهرمانی اروپا رقابت خواهد کرد؛ موضوعی که به نظرات و جزئیات بستگی دارد.
دیگر خبری از رئال مادرید پرستاره نیست، تیمی رویایی که همیشه مدعی اصلی قهرمانی در لیگ قهرمانان بوده و در این رقابت‌ها تقریباً شکست‌ناپذیر به نظر می‌رسید. آرسنال این تیم را حذف کرد، آن هم به شکلی قاطع. همچنین، لیورپول، پادشاه لیگ برتر، ثروتمندترین لیگ دنیا، و منچسترسیتیِ پپ گواردیولا و ارلینگ هالند، که بدترین فصل خود را سپری می‌کند، مدت‌هاست از گردونه رقابت‌ها کنار رفته‌اند. اینتر پس از حذف مقتدرانه بایرن مونیخ، تیمی که با وجود غیبت بازیکنان مهم همچنان حریفی در سطح بسیار بالا محسوب می‌شود، نشان داد که می‌تواند به هر هدفی دست یابد.

اکنون نوبت کدام تیم است؟
حریف بعدی اینتر، بارسلونا است؛ شاید بدترین تیمی که می‌توانست در این مرحله با آن روبه‌رو شود (با این حال، نیمه دیگر جدول لیگ قهرمانان که شامل رئال، لیورپول و سیتی بود، به نظر سخت‌تر می‌آمد). بارسلونا برای هواداران اینتر یادآور خاطراتی شگفت‌انگیز است: در فصل سه‌گانه (۲۰۱۰)، تیم ژوزه مورینیو در نیمه‌نهایی مقابل کاتالان‌هایی قرار گرفت که در آن زمان واقعاً شکست‌ناپذیر به نظر می‌رسیدند، با لیونل مسی در اوج توانایی. اما این بار، بارسلونا نه به نظر شکست‌ناپذیر است و نه در عمل چنین است.
آنها استعداد درخشانی چون لامین یامال را دارند، شاید درخشان‌ترین استعداد دنیای فوتبال؛ مهاجمی در سطح جهانی مثل روبرت لواندوفسکی و بازیکنانی با کلاس و خلاقیت در نقاط مختلف زمین. اما دفاع آنها غیرقابل‌نفوذ نیست و همیشه فرصت‌هایی به حریفان می‌دهد. به طور کلی، آن‌ها هم باید نگران کیفیت‌ اینتر باشند: سازمان‌دهی بی‌نقص، استحکام دفاعی (که در برابر بایرن به شدت مورد آزمایش قرار گرفت) و ستارگانی که اینتر از آنها بهره‌مند است، از لائوتارو گرفته تا هاکان چالهان‌اوغلو، مارکوس تورام، فدریکو دی‌مارکو، الساندرو باستونی، نیکولو بارلا و هنریک مخیتاریان. احترام گذاشتن به حریفی مثل بارسلونا درست است، اما رقبا هم دلایل زیادی برای ترسیدن از اینتر دارند.

مقاومت در مه‌آتزا
تنها یک ساده‌لوح می‌توانست فکر کند که پیروزی در مونیخ، همراه با غیبت بازیکنان کلیدی بایرن (مانوئل نویر، دایو اوپامکانو و به‌ویژه جمال موسیالا)، خطر بازی برگشت در سن‌سیرو را خنثی یا کمرنگ می‌کند. آلمانی‌ها همچنان از نظر فنی بسیار قدرتمند هستند، با بازیکنانی در سطح جهانی و تاریخی که در چنین مراحل حساسی وزن خود را نشان می‌دهد.
به همین دلیل، در ابتدای نیمه دوم، آنها با استفاده از یک غفلت نادر از سوی اینتر (یکی از معدود اشتباهات این تیم) به گل رسیدند و موجی از نگرانی را در میان هواداران اینتر ایجاد کردند. در آن لحظه، تردیدها و ترس‌ها به ذهن خطور کرد و شاید برخی از هواداران قدیمی‌تر به یاد بازگشت تلخ سال ۱۹۸۸ در جام یوفا افتادند، کابوسی که پس از ۳۷ سال هنوز زنده است: پیروزی ۲-۰ در آلمان و شکست مرگبار ۳-۱ در سن‌سیرو، زمانی که گل‌های خارج از خانه ارزش بیشتری داشتند. اما در همین لحظه بود که نه‌تنها قدرت اینتر، بلکه آگاهی این تیم از توانمندی‌هایش آشکار شد. گل هری کین می‌توانست نراتزوری را دچار ناامنی کند، اما برعکس، این گل آن‌ها را برانگیخت تا کنترل بازی را دوباره به دست بگیرند و نتیجه را برگردانند، هرچند پس از گل تساوی ۲-۲ که تا حدی اتفاقی بود، در دقایق پایانی رنج زیادی کشیدند.

نه، این اتفاقی نیست
این دومین بار در سه سال اخیر است که اینتر به نیمه‌نهایی لیگ قهرمانان می‌رسد و در سال ۲۰۲۳ حتی تا فینال پیش رفت. این تداوم نشان‌دهنده قدرت گروهی است که توسط مدیران اینتر، به‌ویژه بپه ماروتا، که در این مدت حتی تغییر مالکیت باشگاه را هم مدیریت کرد، ساخته شده است. همچنین، مهارت سیمونه اینزاگی در خلق تیمی رقابتی در بالاترین سطوح، چه در ایتالیا و چه در اروپا، غیرقابل انکار است.
یک باشگاه بزرگ، یک مربی بزرگ و البته بازیکنانی بزرگ. ما اغلب شیفته ستارگان لیگ‌های دیگر می‌شویم و قطعاً بازیکنان فوق‌العاده‌ای در آن لیگ‌ها وجود دارند، اما گاهی ارزش بازیکنانی را که هر روز جلوی چشم‌مان هستند، دست‌کم می‌گیریم. به لائوتارو نگاه کنید: آیا واقعاً مهاجمان زیادی در دنیا بهتر از او هستند؟ کسی که هم گلزن است و هم رهبر، هم در زمین تعیین‌کننده است و هم خارج از زمین یک بازیکن تیمی تمام‌عیار؟