حبیبی شعرش را با ذکر آیه‌ ۹۴ سوره انعام همراه کرده است؛ «وَ لَقَدْ جِئْتُمُونَا فُرَادَیٰ کَمَا خَلَقْنَاکُمْ أَوَّلَ مَرَّةٍ وَتَرَکْتُمْ مَا خَوَّلْنَاکُمْ وَرَاءَ ظُهُورِکُمْ، آنگاه که گفته خواهد شد و همانا نزد ما تنهای تنها آمدید، به همان‌سان که شما را اولین‌بار آفریدیم، و آنچه را ما به شما داده بودیم، به پشت سر خود بنهادید...»

در ادامه این غزل را با هم می‌خوانیم؛

*

به باغ سوخته قدری بهار برگردان

قرار را به من بی‌قرار برگردان

من از تکثر باران ندیده‌ام خیری

مرا به خلوت آغوش یار برگردان

تمام دشت از آهوی دل‌فریب، تهی است

سوار تاخته را از شکار برگردان

خدای خالق انسان! بیا و خلقت را

به جشن آشتی «نور» و «نار»‌ برگردان

«امید وصل» به «یأس» و «فراق» انجامید

مرا به دلخوشی انتظار برگردان

کنون زمانه‌ی آه است و آهن ای تقدیر

بگیر دست مرا و به غار برگردان...