ایران/متن پیش رو در ایران منتشر شده و بازنشرش در آخرین خبر به معنای تاییدش نیست

«ایران و آمریکا پس از ماه‌ها کش و قوس به نقطه‌ای رسیده‌اند که دستیابی به یک توافق محدود نه تنها ممکن بلکه محتمل به نظر می‌رسد. هرچند هنوز بدبینی‌هایی در فضا جریان دارد اما سیگنال‌هایی از هر دو طرف، امید به توافق را تقویت کرده است؛ توافقی که اگرچه جامع نخواهد بود اما می‌تواند آغازی برای راهی طولانی‌تر باشد که برخی آن را در آمریکا مقدمه‌ای برای رسیدن به توافقی پایدار و فراگیر می‌دانند.»  
رحمن قهرمانپور کارشناس مسائل سیاست خارجی در گفت‌وگویی کوتاه با «ایران» ضمن طرح سطور پیش گفته، در پیش‌بینی امیدوارانه خود از روند مذاکرات، به نکات کلیدی اشاره می‌کند که می‌تواند چرایی شکل‌گیری این فضای نسبتاً سازنده را روشن‌تر کند. او می‌گوید: «فضای عدم قطعیتی که در حال حاضر بر مذاکرات سایه انداخته، در حالی است که دونالد ترامپ برخلاف آنچه در رسانه‌ها و مواضع تند خود به نمایش می‌گذارد، به توافقی متوسط با ایران نیز رضایت دارد.» به گفته قهرمانپور، این توافق متوسط می‌تواند برنامه هسته‌ای ایران را در یک سطح قابل کنترل محدود سازد. اما چرا ترامپ ممکن است به چنین توافقی رضایت دهد؟ پاسخ از نظر این تحلیلگر روشن است: «زیرا توافق برای ترامپ ماحصل سیاسی دارد.» او در توضیح بیشتر می‌افزاید: «دموکرات‌ها به ویژه پس از شکست‌های پی در پی در وضعیت دشواری به سر می‌برند و ترامپ پس از عبور از مسیر پرمخاطره‌ای که او را دوباره به کاخ سفید رساند، اکنون در یک موقعیت طلایی یا به تعبیری دیگر ماه عسل سیاسی قرار دارد؛ زیرا نه مقاومت جدی‌ای از سوی بوروکراسی آمریکا در برابرش وجود دارد نه دموکرات‌ها فعلاً یارای مقابله با او را دارند. همین وضعیت باعث شده است تا ترامپ سعی کند یک توافق متوسط با ایران را به عنوان دستاوردی بزرگ در کارنامه خود بفروشد.» قهرمانپور در ادامه تحلیلش به نکته‌ای دیگر نیز تأکید می‌کند: «چهارچوب برخورد ترامپ با ایران همچنان بر اساس دیپلماسی اجبار است بنابراین حتی اگر در ظاهر مذاکرات پیش برود و توافقی شکل گیرد، فشار و تهدید نیز همچنان بخشی از استراتژی واشنگتن باقی خواهد ماند.»