ورزش 3/هانسی فلیک قصد دارد از دنی اولمو برای تغییر وضعیت خط حمله تیمش استفاده کند که در آینده هم به سود آنها خواهد بود.
  مصدومیت روبرت لواندوفسکی که دست‌کم او را برای دو هفته از میادین دور نگه خواهد داشت، در مقطع حساسی از فصل ضربه بزرگی به بارسلونا وارد کرده است. این مهاجم لهستانی دیدار فینال کوپا دل‌ ری مقابل رئال مادرید و بازی رفت نیمه‌ نهایی لیگ قهرمانان برابر اینتر را از دست خواهد داد و درست به موقع برای بازی برگشت در دسترس خواهد بود.
هانسی فلیک مجبور است تصمیمی کلیدی بگیرد: آیا باید فران تورس، جانشین همیشگی لواندوفسکی و سومین گلزن برتر تیم با ۱۷ گل را انتخاب کند؟ یا سراغ گزینه‌ای خلاقانه‌تر برود و دنی اولمو را به‌عنوان مهاجم کاذب در خط حمله به کار گیرد؟
انتخاب اولمو اتفاقی نخواهد بود. از همان زمان ورود او - که شخصاً به تایید فلیک رسید - این سرمربی آلمانی در حال بررسی استفاده از او در مناطق مختلف خط حمله، از جمله در نوک خط حمله بود، موضوعی که پیش از نهایی شدن انتقالش در اسپورت هم به آن اشاره شده بود. فلیک می‌دانست که این بازیکن اهل می‌تواند در پست‌هایی که بازیکنانی مانند نیکو ویلیامز - که در تابستان هم مورد نظر بارسا بود - کارایی چندانی ندارند، گزینه‌های بیشتری ارائه دهد.
در بازاری که به‌ شدت تحت تاثیر تورم و کمبود گزینه‌های گلزن کلاسیک قرار دارد و در حالی که از قرارداد لواندوفسکی تنها یک سال دیگر باقی مانده است، فرصت دیدن اولمو در پست مهاجم کاذب شماره ۹ فقط یک آزمایش مقطعی، بلکه یک گزینه واقعی برای آینده است که برای ستاره سابق لایپزیش هم بیگانه نیست.
چه در این فصل مقابل رئال بتیس در کوپا دل‌ ری، چه در هفته‌های پایانی لیگ مقابل سلتا، او پیش از این هم در این پست بازی کرده و از پس آن به‌ خوبی برآمده است. اولمو فوتبال را مانند معدود بازیکنانی درک می‌کند: خودش را در موقعیت قرار می‌دهد، پاسکاری می‌کند، مدافعان را با خودش می‌کشد و در نیمه زمین حریف تداوم ایجاد می‌کند.
با حضور او به‌عنوان مهاجم کاذب، بارسا یک گلزن ذاتی را از دست می‌دهد - هرچند که اولمو در گلزنی هم بی‌سلاح نیست - اما در عوض، در زمینه جریان‌سازی و هوش بازی در فضاهای بین خطوط سود می‌برد.
اولمو به شکل مداوم تولید کننده برتری عددی است. توانایی‌اش در کشاندن مدافعان مرکزی و نفوذ در فضای میان آنها و هافبک‌های حریف، این فرصت را به وینگرها (لامین یامال و رافینیا) یا هافبک‌های تدافعی (گاوی یا فرمین) می‌دهد که در فضای پشت سر دفاع نفوذ کنند. این جابجایی‌ها بازی را سریع‌تر و غیرقابل پیش‌بینی‌تر می‌کند.

افزون بر این، حضور او ارتباط خط میانی بارسا را تقویت می‌کند. بازی با دنی، پدری و لامین یامال در فضای بین خطوط، می‌تواند به سلاح مرگباری برای شکستن دفاع‌های فشرده تبدیل شود. همان راهکاری که بارها از ژاوی درباره‌اش شنیده‌ایم: نفر اول لمس می‌کند، نفر دوم حمایت می‌دهد و نفر سوم در عمق فرار می‌کند.
یک گزینه اضطراری فعلی که به‌ راحتی می‌تواند به یکی از ارکان بزرگ آینده بارسلونا بدل شود.