در ادامه این مثنوی را با هم می‌خوانیم؛

*

«سپاه» برگ بَرنده‌ست در برابرِ غرب

همیشه حکم کُننده‌ست در برابرِ غرب

برای حمله به دشمن همیشه آماده‌ست

شبیه شیر که در کنجِ بیشه آماده‌ست

به وعده‌های دروغانه دل نمی‌بندد

به هیچ‌وجه به بیگانه دل نمی‌بندد

که مُتَّکی به خودِ اوست قدرتش اکنون

نشسته است به دل‌ها محبتش اکنون

زمانِ جنگ به صف می‌کند نفرها را

زمانِ سیل به جان می‌خرد خطرها را

همیشه در غم و شادی کنارِ مردم هست

و با تمامِ توان پای کار مردم هست

قسم به نور که دوریم از سیاهی‌ها

که هست حُبِّ علی در دلِ سپاهی‌ها

که ما فدایی اولاد حیدریم همه

ابوذریم همه، یا که اشتریم همه

در انتقام به جنگاوریّ مختاریم

بگو به خصم که ما از حماسه سرشاریم

که در وجودِ کسی جرأتِ مقابله نیست

اگر که پا به زمینِ نبرد بگذاریم

میانِ معرکه تا لحظه‌ای که سر نرود

مباد دست از این انقلاب برداریم

خوشا میانه‌ی میدان شهید عشق شدن

در آرزوی رسیدن به وصلِ دلداریم

هراس کشته شدن نیست در دل ما، هان!

بیا، ببین، چه شهیدانه گرمِ پیکاریم

به چشمِ روشنِ ما التماس بی معنی است

و در مقابلِ دشمن هراس بی معنی است

در این زمانه که پوچ است وعده‌های کسان

در این زمانه که گشته است عرصه‌ی مگسان

در این زمانه که افتاده دستِ بی غم‌ها

در این زمانه که چوبی است رخشِ رستم‌ها

به سمت حادثه پا در رکاب، ما هستیم

همیشه هم قدمِ انقلاب، ما هستیم

به این امید که در راهِ حق شهید شویم،

که روسیاه نمانیم و رو سفید شویم

که نیست هیچ مسیری از این مقدس‌تر

مباد اینکه بمیریم گوشه‌ی بستر