در سال ۱۳۸۵ چهل و هشت بافنده قالی برای او کار می‌کردند اما شریکش که ۱۰ سال با او رفاقت داشت و سفره‌شان از هم جدا نشده بود، پول‌هایش را برداشت و فرار کرد. حالا او مانده بود با کلی چک و بدهی و ۱۳۰ میلیون تومان به یغما رفته. چک‌هایش که برگشت خورد بازداشت شد و دادگاه بدهی‌هایش را قسط بندی کرد. باید ماهی ۸۰۰ هزار تومان قسط می‌داد، اما هیچ زمینه‌ای برای درآمد نداشت. با این بدهی‌ها باید هزینه‌های خانواده را هم پرداخت می‌کرد. زیرا پدرش بیماری سختی داشت و نمی‌توانست کار کند. برای دو خواهرش هم باید جهیزیه تهیه می‌کرد و برادر کوچکش هم سرباز بود.

حال روحی خانم شکری در آن زمان خراب بود. از این رو به مشهد رفت و سه روز در حرم نشست و به امام رضا گلایه کرد. خودش می‌گفت شاید بی ادبانه با امام صحبت کرده بود. روز سوم آقایی پیش او آمده و از او در خصوص علت این‌طور صحبت کردن با امام رضا (ع) سوال کرده بود.

خانم شکری که در آن زمان خیلی تحت فشار بود به مرد گفت: شما کاری به کار من نداشته باشید، من با امام رضای خودم گفتگو می‌کنم.

آن مرد با آرامش پاسخ داده بود: با امام رضا این‌طور صحبت نکن شاید من برای رفع مشکلاتت وسیله‌ای باشم. بگو دردت چیست؟

خانم شکری مشکلاتش را برای آن مرد شرح داده بود و به او گفته بود که از ناحیه یک دست و دو پا هم فلج است و هیچ چاره‌ای در برابر خود نمی‌بیند.

آن شخص او را به آرامش و توبه دعوت کرد و خانه‌اش در مشهد را یک سال در اختیار خانم شکری گذاشت که زائر به مشهد بیاورد و با درآمد آن مشکلاتش را حل کند.

حاج قاسم در مشهد به قاسم عرب معروف بود. شیعه اهل سوریه بود که بعدها در جریان مقابله با تکفیری‌ها و داعش در سوریه به شهادت رسید. او سه طبقه ساختمان در خیابان امام رضا (ع) را در اختیار او گذاشت.

خانم شکری در آن زمان ماهی سه یا چهار بار زائر به مشهد می‌برد. اولین زائری که به حرم برد با امام رضا عهد کرد که از از این راهی که جلوی پای گذاشته است فقط تا روزی که قرض دارد استفاده کند.

خانم شکری بدهی‌هایش را پرداخت کرد. بعد از آن پانصد هزار تومان برایش مانده بود که با آن به نیازمندان در مواردی کمک کرد. اما وقتی کسی برای پول مراجعه می‌کرد حس می‌کرد با این کار در حق او بدی می‌کند و عادتش می‌دهد به اینکه هر ماه بیاید و از او مبلغی بگیرد. در همین زمان خانمی به او مراجعه کرد و تقاضای ۵۰ هزار تومان قرض الحسنه داشت و خانم شکری متوجه شد که این خانم کار بافندگی بلد است به همین دلیل کاموا و قلاب تهیه کرد و شروع به بافندگی کرد و در ازای کاری که انجام می‌داد به او دستمزد پرداخت می‌کرد.

بعد از پنج سال فعالیت خانم شکری منجر به ایجاد صندوقی شد که از نصرت آباد، شهرک سید احمد و روستای خودشان ۱۸۰ نیروی کار تحت پوشش آن هستند. این صندوق در حال حاضر ۵۰۰ میلیون تومان در صندوق دارد و از ۱۸۰ نفر نیروی کار، ۱۲۰ نفرشان وام دریافت کرده‌اند.

اعضای صندوق ماهیانه ۱۰ هزار تومان حق عضویت به صندوق می‌دهند و پس از دریافت آموزش‌ها فرد بسته به اینکه چه شغلی می‌خواهد داشته باشد از ۱۰ تا ۴۰ میلیون تومان وام دریافت می‌کند. همه وام‌ها در مدت ۲۵ ماه باید تسویه و بازپرداخت شوند و به عنوان ضمانت هم سفته گرفته می‌شود. در این پنج سال حتی یک مورد هم تعویق در پرداخت و ام نداشته‌اند. تمام کسانی که اینجا آموزش می‌بینند توسط فنی و حرفه‌ای مدرک می‌گیرند و عضو تعاونی اصیل گذر کجین و صندوق قرض الحسنه امام حسن عسکری می‌شوند.

مهارت‌هایی که آموزش می‌دهند هم شامل قالیبافی، جوراب‌بافی، صنایع دستی و ساخت تور است. یکی از کارهایی که انجام دادند استفاده از قالی‌های دستباف غیر قابل استفاده بر روی کوزه است. که این محصول در شب عید فروش خوبی داشت. نقش‌های آن را خود خانم شکری انتخاب می‌کند و یکی از نقشه کش‌های همدان آن‌ها را طراحی می‌کند. رشته بری، تولید عرقیجات، ترشی، سبزی خشک، کشت گندم، پرورش بوقلمون، عروسک سازی، میناکاری، نگین‌کوبی و غیره هم برخی از رشته‌هایی است که آموزش می‌دهند..

خانم شکری خود در خصوص سایر اقدامات می‌گوید: یکی از مراجعان ما که اعتیاد داشت و همسرش هم خودکشی ناموفق کرده بود، پس از ترک اعتیاد با ۵۰ میلیون تومان وام از صندوق یک گوساله خرید و در حال حاضر بعد از چهار سال ۱۰ عدد گاو دارد و روزی شش کیلو کره تولید می‌کند که روزانه ۱ میلیون و ۲۰۰ هزار تومان درآمد دارد.

بازاریابی بسیاری از تولیدات را خود خانم شکری انجام می‌دهد و با برپایی نمایشگاه کارهای آماده شده را به فروش می‌رساند. سود فروش هم به تولید کننده تعلق می‌گیرد و او سهمی برای خود بر نمی‌دارد.