اکو ایران/متن پیش رو در اکو ایران منتشر شده و بازنشرش در آخرین خبر به معنای تاییدش نیست

واشنگتن نیز درست مانند مسکو، گفت‌وگوهای دوجانبه را به یک روند دیپلماتیک گسترده‌تر ترجیح می‌دهد. کی‌یف و دیگر دولت‌های اروپایی، به‌درستی نگران‌اند. هیچ شاهدی روشن‌تر از حمله اخیر دونالد ترامپ به ولودیمیر زلنسکی و بی‌اعتنایی دقیقه نودی دولت آمریکا به مذاکرات صلح لندن وجود ندارد که نشان دهد آنچه برای او اهمیت دارد، نه حاکمیت و امنیت اوکراین، نه اتحاد فراآتلانتیکی، بلکه رسیدن به توافقی با ولادیمیر پوتین است.
 
رئیس‌جمهوری آمریکا می‌گوید که توافق نزدیک است؛ و افشاگری‌ها نشان می‌دهد که واشنگتن آماده است کریمه‌ اشغال‌شده را به عنوان بخشی از خاک روسیه به رسمیت بشناسد، در حالی که مسکو در ازای آن تقریباً هیچ امتیازی نمی‌دهد. برای دونالد ترامپ، این زلنسکی است که با نپذیرفتن کنترل روسیه، روند مذاکرات را مختل می‌کند.

به گزارش گاردین، پوتین با اشتیاق به دنبال منافع روسیه است، به جزئیات توجه دقیق دارد، در مذاکرات مهارت دارد و معتقد است که زمان به نفع اوست. در مقابل، ترامپ به نتیجه نهایی اهمیت نمی‌دهد، مادامی‌ که بتواند ادعا کند که جنگ را پایان داده. او علاقه‌ای به جزئیات ندارد و عادت دارد پاداش را همان ابتدای کار واگذار کند.

او تنها چند روز پیش از تهاجم کامل روسیه در سال ۲۰۲۲، حمله روسیه به اوکراین را «هوشمندانه» توصیف کرده بود و دولتش اکنون در حال کنار گذاشتن تلاش‌ها برای پاسخ‌گو کردن مسکو در قبال جنایات جنگی است. ترامپ از زلنسکی کینه به دل دارد و باور دارد که پوتین در یک توافق صلح «به قولش وفادار خواهد ماند». مهم‌تر از همه، او عجله دارد؛ با این وعده که می‌تواند «در عرض ۲۴ ساعت» جنگ را پایان دهد به کاخ سفید رفته و حالا به دنبال چیزی برای فخرفروشی در آستانه اتمام صد روز نخست ریاست‌جمهوری‌اش است.

پس از این همه مرگ و ویرانی، هیچ‌کس بیش از مردم اوکراین خواهان صلح نیست. کی‌یف درک می‌کند که بازگشت کامل تمامیت ارضی‌اش به‌صورت جادویی رخ نخواهد داد. اما به گفته معاون نخست‌وزیر اوکراین، یولیا سویریدنکو، اوکراین آماده گفت‌وگوست، نه تسلیم.

جی‌دی ونس، معاون رئیس‌جمهوری آمریکا، پاسخ ساده‌ای دارد: وقت آن رسیده که دو طرف «یا بگویند بله، یا آمریکا از این روند کنار بکشد». این شاید به اندازه‌ تقسیم قلمرو دلخواه پوتین نباشد. اما کمک نظامی آمریکا به اوکراین تقریباً به پایان رسیده، پشتیبانی اطلاعاتی نیز ممکن است به‌زودی متوقف شود، و حتی در صورت تمایل و توانایی اروپا برای تأمین مالی، واشنگتن ممکن است فروش سلاح را هم محدود کند.

پوتین تاکنون بازی را استادانه پیش برده، و هرگاه لازم دانسته، امتیازاتی نمایشی به ترامپ داده، مانند پیشنهاد «آتش‌بس عید پاک» که در عمل جلوی حملات را نگرفت. آخرین تاکتیک او طبق گزارش‌ها، پیشنهاد واگذاری ادعای مالکیت بر سرزمین‌هایی در اوکراین است که روسیه عملاً آن‌ها را در اختیار ندارد. نوعی امتیاز پوچ و صوری که ترامپ احتمالاً آن را تحسین خواهد کرد. او با حضور نیروی «تضمین‌کننده صلح اروپایی» در اوکراین که گفته می‌شود بخشی از پیشنهاد آمریکا است، مخالف است؛ اما ممکن است به این نتیجه برسد که بدون تضمین امنیتی از سوی آمریکا، این نیرو اهمیتی نخواهد داشت.

زمان‌بندی افشاگری‌ها درباره برنامه‌های آمریکا، همراه با بی‌اعتنایی به تلاش‌های دیپلماتیک اروپا، با خروج ناگهانی وزیر امور خارجه، مارکو روبیو، و فرستاده ویژه ترامپ، استیو ویتکاف، که موجب تنزل سطح گفت‌وگوهای لندن شد، درک اروپایی‌ها را تقویت می‌کند که توافق پیشنهادی آمریکا ممکن است آغازی باشد بر بلندپروازی‌های بیشتر روسیه، نه پایان آن.

توافقی تحمیلی و به‌شدت یک‌طرفه، می‌تواند تجاوز ارضی در دیگر نقاط جهان را نیز تشویق کند. جای تعجب ندارد که پوتین اروپا را مانعی در برابر اهداف خود می‌بیند و گفت‌وگوهای دوجانبه را ترجیح می‌دهد. اما آنچه باید ما را نگران و منزجر کند، این است که ایالات متحده نیز حالا به متحدان قدیمی‌اش به چشم مشکل نگاه می‌کند، نه راه‌حل.

منیژه موذن