این مجموعه که تالیف و آهنگسازی آن برعهده حسین علیزاده بوده؛ شامل ۱۳ دستگاه و آواز موسیقی ایرانی در قالب ۱۷ لوح فشرده و ۱۳ کتاب نُت است.

حسین علیزاده در این مراسم مازندران را سرزمینی خواند که از آن خاطرات بسیاری دارد و در ادامه گفت: بسیار از این سرزمین آموخته‌ام و آنچه برای من سازنده شد افکاری است که در آینده به آن اعتقاد پیدا کردم.

این نوازنده سرشناس ایرانی با یادآوری نام و یاد «احمد محسن‌پور» و «ابوالحسن خوشرو» هنرمندان نامدار و فقید موسیقی مازندران یادآور شد: یاد می‌کنم از استادان بزرگ‌ احمد محسن‌پور و خوشرو که خیلی لحظات زیبایی با آنها داشتم. سال‌های جنگ که دلم در تهران می‌گرفت و نیاز داشتم از عشق لبریز شوم به مازندران می‌آمدم و در قادیکلا با محسن‌پور دمخور می‌شدم‌ که همیشه برای من زنده است و چقدر انسان باشکوهی بود. از فرهنگ و موسیقی آنها فیض می‌بردم.

علیزاده ادامه داد: هیچ وقت بعضی‌ها در قالب مرگ نمی‌گنجند، به زندگی معنی می‌دهند و جاودانه‌اند.

این موسیقیدان ایرانی با بیان این که گفتن از موسیقی، هنری که فکر می‌کردند ممنوعه باشد زیباست، یادآور شد: بعد از نیم قرن نشان داد آنچه در دل و عشق ملتی است و تاریخ را ساخته، هیچکس نمی‌تواند تعیین کند این باشد یا نباشد، مثل این که بگویند حق ندارید عاشق باشد، این حرف پوچی است چراکه همه عاشق‌اند.

او تصریح کرد: ممکن است برخی از دوستان و همکاران ما به این موضوع تن داده باشند اما من از کسانی هستم که هرگز تن ندادم.

علیزاده با ابراز غرور نسبت به حضور مشتاقان هنر در این مراسم گفت: انسان وقتی چهره‌های شما را می‌بیند احساس غرور می‌کند و فکر نمی‌کند تنهاست، به هر وسیله‌ای بتوانی امید ایجاد کنی، مرگ را می‌رانی، اگر ملتی تاریخ و فرهنگ نداشته باشد باقی نمی‌ماند، آنچه ما را باقی نگه داشته شعار نیست، ملت‌های دنیا می‌دانند ایران چه تاریخی دارد و این سرزمین پهناور چه فرهنگ‌های متنوعی دارد که هنوز درک نشده با این فرهنگ‌ها، از فرهنگ غنی برخوردار می‌شویم.

نوازنده سرشناس ایرانی موسیقی تمام اقوام را موسیقی خود خواند و افزود: من به عنوان نماینده موسیقی سنتی و دستگاهی اینجا نیستم، من به‌عنوان یک ایرانی اینجا ایستادم که موسیقی مازندران، ترکمن‌صحرا، کردستان، خراسان موسیقی من است. حتی ارزش نفت زیر پای ما کمتر از این است و آنچه به ما قدرت می‌دهد تا سرمان را در دنیا بلند کنیم، تکیه بر فرهنگ است.

علیزاده تاکید کرد: وقتی ایرانی هستیم همه آنچه در فرهنگ‌های ایرانی داریم از ما هویت ایرانی می‌سازد.

او درباره موسیقی ایرانی گفت: این موسیقیِ فارسی‌زبانان است و به شعر فارسی متکی بوده؛ حتی اگر گویش، مازندرانی یا زبان آذری باشد، پس چرا آموزش موسیقی صرفا به این تکیه می‌کند!؟

علیزاده در ادامه با اشاره به شیوه‌های آموزش موسیقی در دانشگاه افزود: پس از فراغت از دانشگاه هر چه جلوتر می‌آمدم با خودم فکر می‌کردم چرا شیوه آموزش فرق نمی‌کند؟ مطلب را در دانشگاه که محل تحقیق است ارائه می‌دهیم اما شیوه برخوردمان مکتبخانه‌ای است.

این هنرمند خاطرنشان کرد: روایت‌های شفاهی ایرادهای خودش را دارد. از کسی ایراد نمی‌گیریم، سنت انتقال ردیف از قدیم وجود داشته، وقتی می‌بینیم آنچه در دانشگاه تدریس می‌شود هیچ ارتباطی به جامعه ندارد باید فکر کنیم تکلیف این دانش‌آموخته در جامعه چیست.

علیزاده با بیان این که از نظر فرهنگ‌ موسیقی، جامعه ما فقیرتر از ادبیات است، گفت: با این که ادبیات فعلی خیلی صدمه خورده اما پشتوانه قوی داریم. ما ملتی با فرهنگ و تاریخ هستیم اما برخی برنامه‌های تلویزیون بار ضدهنری دارد و برخی جراید، شما را از فرهنگ خودتان جدا می‌کند.

او خاطرنشان کرد: موسیقی و همین زبان فارسی که حرف می‌زنیم را ملت نگه داشتند. باید کاری کنیم فرهنگ موسیقایی مردم پرورش یابد و عادی شود.

علیزاده با اشاره به روزهای همه‌گیری کرونا گفت: نخستین فکری که روزهای کرونا در خانه داشتم با تماشای کتاب‌های خیام و حافظ و سعدی در طاقچه به ذهنم رسید که موسیقی ما در روزگار قاجار تدوین شد اما ملودی‌های آن از اقصی‌نقاط ایران گرفته و آنکادره شد.

موسیقیدان ایرانی تاکید کرد: وقتی بدون کنجکاوی و سوال، با پدیده‌ای برخورد کنیم، ماشین‌های تکرارکننده و حفظ‌کننده ملودی می‌شویم که پس از امتحان، آن را هم فراموش می‌کنیم و بعد جذب بازار می‌شویم.

علیزاده به ارزش و قداست موسیقی در دیگر کشورها اشاره کرد و افزود: در تاجیکستان موسیقی جزو مقدسات است و مردم فرهنگ موسیقیایی دارند.

وی خاطرنشان کرد: اگر یک قدم به سمت مردم برداریم، صدها قدم به طرف شما برمی‌دارند، آنچه به غرور من اضافه می‌کند همان ایرانی بودن است.

نقش‌آفرینی بیش از ۴۰ نوازنده و خواننده در مجموعه دستگاه‌های موسیقی ایران

«علی بوستان» مدیر پروژه و ناظر کیفی مجموعه نیز در سخنانی گفت: در گذشته هنرمندان در رشته‌های مختلف متخصص بودند، بعد از مدت‌ها توانستیم زیر لوای پرچم حسین علیزاده با موضوع دستگاه‌های موسیقی ایران این کار را انجام دهیم.

بوستان درباره این مجموعه اظهار کرد: از پاییز ۱۳۹۹ مجموعه با گروهی بزرگ آغاز و تولید شد، با ۱۳ دستگاه و آواز روبه‌رو بودیم که به ۳۰۲ قطعه رسیدیم.

وی ادامه داد: در تابستان ۱۴۰۲ این پروژه آماده شد، در مرحله نخست قرار بود پروژه به صورت دوره‌ای منتشر شود اما در نهایت به صورت کامل ارائه کردیم.

بوستان درباره گروه اجرایی پروژه یادآور شد: بیش از ۱۰۰ نفر در این مجموعه نقش داشتند که بالغ بر ۴۵ نفرشان نوازنده و خواننده بودند.

او با بیان این که تاکنون عادت داشتیم اشعار ادبیات کلاسیک را در ردیف‌های آواز و ساز با هم بشنویم، گفت: اوزان این اشعار به گوشه‌ها تحمیل می‌شد اما به همت شاعر و هنرمند «سیروس جمالی» تمام گوشه‌هایی که در ردیف بوده، در شعر آمده‌است.

در این مراسم آلبوم «نی‌نوا» توسط ارکستر فیلارمونیک مازندران اجرا و در پایان مراسم نیز با حضور تعداد زیادی از هنردوستان، جشن امضای این اثر برگزار شد.