جهاندار شعر خود را با بیتی از سعدی تضمین کرده است؛ «کتاب فضل تو را آب بحر کافی نیست / که تر کنم سرِ انگشت و صفحه بشمارم».

در ادامه این غزل را با هم می‌خوانیم؛

*
کرسی و عرش را امیر علی‌ست

قلم و لوح را دبیر علی‌ست

سالکان طریق عرفان را

مرشد و ساربان و پیر علی‌ست

نیست راهی به مستقیمیِ او

تا خودِ ذات حق، مسیر علی‌ست

اسداللهِ غالب است علی

شیرِ شیران و شیرگیر علی‌ست

همه شاهان قرین انکارند

شاهِ انکارناپذیر علی‌ست

پادشاهی که فرشِ خانه‌ی او

بوریا بود یا حصیر علی‌ست

بهر همسایه او که گندم را

کرد با دست خود خمیر علی‌ست

روز پیکار، جوشن بی‌پشت

دل شب، جوشن کبیر علی‌ست

مثلُ نورهِ کمِشکاةٍ

آن فروزنده‌ی منیر علی‌ست

اقیانوسی از عدالت و عشق

برکه‌ای در دل کویر علی‌ست

صد و ده جلدِ البحار، علی

یازده جلدِ الغدیر علی‌ست

تا ابد هم که صفحه بشمارم

تا ابد وصف‌ناپذیر علی‌ست...