سیدعلی کشاورز متخصص تغذیه  گفت: شاخص توده بدنی (BMI) برای افراد بالغ به طور معمول به شرح زیر طبقه‌بندی می‌شود: اگر شاخص BMI کمتر از ۱۸.۵ باشد، فرد دچار لاغری شدید است. در صورتی که BMI بین ۱۸.۵ تا ۲۰ قرار گیرد، به معنی کمبود وزن است.

وی افزود: اگر شاخص BMI بین ۲۰ تا ۲۵ باشد، وزن فرد طبیعی و سالم تلقی می‌شود. در صورتی که BMI بین ۲۵ تا ۲۷ باشد، فرد دچار اضافه وزن است. اگر شاخص BMI بین ۲۷ تا ۳۰ باشد، اضافه وزن قابل توجهی وجود دارد. در صورتی که BMI بین ۳۰ تا ۳۵ باشد، فرد دچار چاقی درجه یک است و اگر BMI بین ۳۵ تا ۴۰ باشد، به معنی چاقی درجه دو است.

به گفته کشاورز؛ اگر شاخص BMI بالای ۴۰ باشد، فرد دچار چاقی شدید است که معمولاً به عنوان بیماری مرتبط با چاقی شناخته می‌شود و در نهایت، اگر شاخص BMI بالای ۵۰ باشد، فرد دچار سوپر چاقی است که شرایط بحرانی و خطرناک به همراه دارد.

وی افزود: این تقسیم‌بندی برای افراد عادی است و برای کسانی که ورزش می‌کنند، ممکن است توده عضلانی بیشتر باشد که باعث می‌شود BMI بالا باشد، بدون آنکه فرد چاق باشد. برای همین، در ورزشکاران از دستگاه‌هایی برای اندازه‌گیری درصد چربی و عضله بدن استفاده می‌شود. برای این افراد ممکن است شاخص توده بدنی بالای ۳۰ باشد، اما همچنان عضلانی و سالم باشند. از این رو، BMI به تنهایی در این افراد نمی‌تواند معیار دقیقی برای سنجش سلامت باشد.

به گفته کشاورز؛ اما برای افرادی که ورزش نمی‌کنند و زندگی عادی دارند، اگر شاخص توده بدنی بالای ۳۰ باشد، به احتمال زیاد چاق محسوب می‌شوند و این چاقی ممکن است پیامدهای خاص خود را به همراه داشته باشد.