ورزش 3/او نمایشی خیره‌کننده داشت با 94 دخالت در بازی، شش توپ‌گیری و مهم‌تر از همه، سه قطع توپ حیاتی که بارسلونا را نجات داد. پدر کوبارسی در سویل همان رسم جده (فینال سوپرجام) را تکرار کرد. وقتی داور سوت پایان بازی را زد، او به زمین پرید، به سمت پسرش دوید و روی چمن لا کارتوخا زانو زد. ورزشگاه غرق در هیجان شد. «کو-کو-کوبارسی، کو-کو-کوبارسی» یکی از شعارهای پرتکرار در طول بازی بود. این مدافع میانی از دهکده کوچک استانیول با حدود 200 نفر جمعیت، که یک مدافع استثنایی به دنیای فوتبال معرفی کرده، مانند یک ابرقهرمان عمل کرد و سه دخالت معجزه‌آسا داشت؛ از آن دست لحظاتی که وقتی به نظر می‌رسد دیگر نمی‌توان از فاجعه جلوگیری کرد، او وارد عمل می‌شود.

در نیمه اول، او پاسی خطرناک از بلینگام به وینیسیوس را قطع کرد. پدری توپ را بازپس گرفت، به لامین پاس بلند داد و لامین با پاس به عقب، زمینه‌ساز گل 1-0 شد. کوبارسی همچنین با پیش‌بینی پاس گولر به بلینگام و متوقف کردن دو حرکت انفرادی از وینیسیوس و امباپه، نقش کلیدی ایفا کرد.
ارتباط پائو کوبارسی با هواداران از زمانی که به‌طور غافلگیرکننده‌ای در ژانویه به تیم اصلی راه یافت، لحظه‌ای بود. این مدافع ترکیبی از غرور و جنگندگی کارلس پویول و آرامش جرارد پیکه در شروع بازی با توپ را دارد و با کمی بیش از 18 سال سن، تاکنون 74 بازی برای تیم اصلی انجام داده است. کوبارسی در این فینال با شجاعتی که از یک بازی نهایی انتظار می‌رود، بازی کرد. نه بزرگی صحنه و نه نام‌های بزرگ حریف او را تحت فشار قرار داد. او همچنین بهترین زوج ممکن با اینیگو مارتینز است که 11 توپ را باز پس گرفت.

کوبارسی، جاه‌طلب و سخت‌گیر نسبت به خودش، همچنان مدافعی در حال پیشرفت است و جای بهبود دارد. اگرچه همه مطمئن بودند که او به اوج خواهد رسید و هم در بارسلونا و هم در فدراسیون فوتبال اسپانیا می‌دانستند که با یکی از مدافعان آینده‌دار روبرو هستند، شجاعت ژاوی در بازی دادن به او در 17 سالگی این فرآیند را تسریع کرد.
فصل گذشته، پس از شروعی تأثیرگذار، در انتهای فصل افت کرد. لوئیس دلافوئنته او را از یورو کنار گذاشت، اما به بازی‌های المپیک برد که با مدال طلا در پارک دو پرنس، تأییدی دیگر بر استعداد او بود. فلیک در پیش‌فصل با آغوش باز از او استقبال کرد، جایگاهش را در تیم به او داد و او را گام‌به‌گام شکل داد. کوبارسی رشد کرد تا به بازیکنی کلیدی برای بارسلونا و هواداران تبدیل شود؛ هوادارانی که او را نمادی از بارسلونای جدید، بی‌پروا و متعهد می‌بینند؛ تیمی که می‌توان به دورانی طولانی از موفقیت آن امیدوار بود.