اطلاعات/ جامعه ۱۳ میلیون نفره کارگران ایران که با احتساب اعضای خانوار ۴۵ درصد از کل جمعیت کشور را شامل می شود، عموماً در فقر یا حتی زیر خط فقر زندگی می کنند.

۱۱ اردیبهشت (مصادف با اول ماه می) که به عنوان روزجهانی کارگر نامگذاری شده، فرصت مناسبی برای ارزیابی عزتمندی این شغل در ایران است.
شغل کارگری در ایران که زمانی افتخار محسوب می شد، سال هاست به دلیل مشکلات اقتصادی و اجتماعی چندان مورد استقبال جوانان جویای کار نیست. کارگری که پیامبراسلام (ص) با افتخار بر دستان او بوسه می زد، اینک در کوران تورم اقتصادی کشور شرمسارانه قادر به تأمین معاش خانواده خود نیست و به دلیل ضعف قراردادهای شغلی در ۹۶ درصد از کارگاه های کشور از آینده اقتصادی خود اطمینان ندارد.
جامعه ۱۳ میلیون نفره کارگران ایران که با احتساب اعضای خانوار ۴۵ درصد از کل جمعیت کشور را شامل می شود، عموماً در فقر یا حتی زیر خط فقر زندگی می کنند.مطابق آمار رسمی، ۴۰ درصد از کارگران شاغل در کشور جزو دهک های درآمدی دوم تا ششم جامعه هستند که میانگین دستمزد فعلی آنها ۳۰ درصد از حداقل هزینه سبد معیشت زندگی در شهرهای بزرگ کمتر است.
از سوی دیگر، به دلیل فقدان نظارت قانون در بخش کشاورزی و خدمات غیرتجاری، کارگران بطور متوسط ۲۵ تا ۴۰ درصد کمتر از حداقل دستمزد مصوب حقوق می گیرند.
جدیدترین گزارش مرکز آمار ایران از شاخص اجاره بهای مسکن ثابت می  کند که کارگران در اغلب شهرهای بزرگ با همین سطح درآمدی حتی قادر به اجاره ۲۰ متر مربع سرپناه مسکن نیستند و رویای خانه دار شدن آنها در خوشبینانه ترین حالت ۸۵ سال دیگر محقق می شود.
در حوزه ایمنی هم بیشترین موارد اضطراب زا مربوط به مشاغل کارگری است، به گونه ای که سالانه از میان ۱۲ هزار مورد حوادث ناشی از کار در ایران، حداقل ۱۵۰۰ مورد آنها منجر به فوت می‌شود و سهم کارگران در این آمار بیش از ۹۵ درصد است.
داده‌های مرکز آمار به استناد گزارش رسمی سازمان پزشکی قانونی نشان می‌دهد تعداد مرگ و میر ناشی از حوادث کار در ایران در فاصله سال‌های ۱۳۹۷ تا ۱۴۰۲ از ۱۶۲۵ نفر به ۲۱۱۵ نفر رسیده که بیانگر افزایش ۳۰ درصدی است.
متأسفانه آمار وزارت کار و سازمان تأمین اجتماعی در این حوزه حدود ۴۵ درصد کمتر از گزارش سازمان پزشکی قانونی است و همین انحراف مبنا موجب غفلت نهادهای مسئول از ارتقای ایمنی مشاغل کارگری شده است.
با چنین چشم انداز نگران کننده اقتصادی و اجتماعی چگونه می توان به عزتمندی مشاغل کارگری در فرهنگ ملی امیدوار بود؟