ورزش 3/ این دهمین شبی بود که تبریز شب را در خیابان به سحر رساند. باید بودید و می‌دید که چه شور و شوقی در طرفداران تراکتور و حتی شهروندان غیرفوتبالی تبریز وجود داشت. جشن دیشب حتی شکوه‌تر از بازی شمس‌آذر، نساجی و حتی استقلال خوزستان بود و آنها هرچه داشتند گذاشتند که دیگر حسرتی برای آینده باقی نماند، پرشورتر از همه شب‌ها و شاید یکی از بزرگ‌ترین جشن‌های خیابانی فوتبال ایران.
قهرمانی تیم تراکتور در لیگ برتر ایران، سه هفته پیش قطعی شده بود. زمانی که آنها از شکست سپاهان برابر گل‌گهر بهره برده و با پیروزی مقابل شمس‌آذر عنوان قهرمانی را مسجل کرد، اولین قهرمانی در تاریخ باشگاه 54 ساله و نخستین جام فوتبال در بین تیم‌های تبریزی. البته تراکتور پیش از این دو جام حذفی را هم برده بود اما طعم فتح لیگ برتر ایران، چیز دیگری بود.

تراکتور پیش از این سه بار در لیگ یازدهم، دوازدهم و چهاردهم تا آستانه قهرمانی پیش رفت، اما نتوانست جام را لمس کند. تونی اولیویرا دو بار و امیر قلعه‌نویی یک بار تراکتور را به عنوان نایب قهرمانی رساندند و این تیم را به موقعیت یک مدعی قهرمانی ارتقا دادند اما با خرید انبوهی از بازیکنان ستاره و استخدام سرمربیان سرشناس هم تراکتور نتوانست جام قهرمانی را لمس کند.

اوضاع برای این تیم به شکلی بود که دیگر این تصور رایج در بین طرفداران فوتبال جا افتاده بود که تراکتور نمی‌تواند قهرمانی لیگ برتر را به دست بیاورد. شاید به همین دلیل، تراکتوری‌ها نیز خود را از رقابت برای کسب جام قهرمانی کنار کشیده و در مصاحبه‌های هواداری خود می‌گفتند: «جام فلزی برای ما اهمیتی ندارد.» یک ادعای جالب و یک واکنش کنایه‌آمیز به پرسپولیس و استقلال که پرافتخارترین تیم ایران محسوب می‌شوند و در ده سال اخیر همه جام‌ها را گرفته بودند.

مسئله «جام فلزی بی‌ارزش» تا حد یک گفتمان واقعی بین طرفداران تراکتور پیش رفته بود و آنها کاملا جدی این موضوع را مطرح می‌کردند. البته این موضوع در بدنه باشگاه و بازیکنان وجود نداشت و محمدرضا زنوزی هر ساله با خرید بازیکنان نامدار و استخدام سرمربیان سرشناس، سعی می‌کرد راهی برای کسب عنوان قهرمانی به دست بیاورد و در صحبت بازیکنان تراکتور، به خصوص در دو فصل اخیر، میل به قهرمانی کاملا به چشم می‌آمد. زنوزی بازیکنان تیم قهرمان را به تیمش می‌آورد و آنها نیز تشنه قهرمانی بودند.
با این حال آن گفتمان عجیب «جام‌نخواهی» ناگهان در بین هواداران تراکتور از بین رفت و آنها واقعیت قلبی خود را نشان دادند. چندین شب جشن خیابانی باشکوه و سپس حضور ۱۰۰ هزار نفری در ورزشگاه یادگار امام، نشان داد هواداران تراکتور هم مانند همه تیم‌های دنیا عاشق قهرمانی و موفقیت هستند.

البته این یک امر کاملا طبیعی است. فضای ورزش قهرمانی مختص کسب موفقیت است و رضایت جمعی نیز با چیزی غیر از این حاصل نمی‌شود. اگر پرسپولیس توانسته موقعیت برتر در لیگ ایران داشته باشد، به خاطر ۱۶ قهرمانی است و اگر استقلال برای تیم‌های دیگر کری می‌خواند، به خاطر دو قهرمانی آسیاست.
تراکتور نیز حالا تیمی ساخته که کاملا مدعی شماره یک قهرمانی در سال‌های آینده است. آنها مهدی هاشم‌نژاد، امیرحسین حسین‌‌زاده و… را به عنوان بهترین بازیکنان جوان فوتبال ایران در اختیار دارند و با نفراتی چون دانیال اسماعیلی‌فر، علیرضا بیرانوند و مهدی ترابی هم قرارداد بلندمدت دارند.

تیم سپاهان نیز البته برای مدت زیادی از کسب جام قهرمانی ناکام بود اما زمانی که آنها قلق قهرمانی را پیدا کردند، توانستند خود را تا رتبه سوم پرافتخارترین تیم ایران هم پیش ببرند و حالا تراکتور نیز می‌تواند مسیر مشابه را بپیماید. نکته مهم در مورد تراکتور این است که آنها از پیچیدگی تصمیم‌گیری در یک باشگاه ورزشی دولتی یا صنعتی در امان هستند و این برتری را نسبت به پرسپولیس و استقلال دارند.
در تراکتور محمدرضا زنوزی در یک سال گذشته با استخدام دراگان اسکوچیچ و آرامش مدیریتی،موفق شد تیمش را از گزند حواشی همیشگی دور و فرمول قهرمانی را پیدا کند. هواداران تراکتور نیز باید اعتماد چند وقت گذشته را برای روزهای سخت آینده ادامه دهند، فراموش نکنید در تاریخ فوتبال ایران تنها سه تیم توانستند از قهرمانی خود دفاع کنند و طبیعتا قهرمان نشدن به معنای شکست نخواهد بود.