ورزش 3/وقتی در سال 1993 برلوسکونی حزب زنده‌باد ایتالیا (Forza Italia) را با الهام از شعاری فوتبالی به زبان آورد در ذهن ها چرخید و ستایش شد. او که با قدرت ذهنیت خاص خویش خود پیشترها با تاسیس شبکه Canale 5 به اولین شبکه تلویزیونی خصوصی ایتالیا، با روحیات مردم کشورش خو گرفته بود. 
همان شبکه‌ای که هلینو هررا با کارشناسی‌اش در وصف فوتبال چشمان ببیننده‌های تلویزیونی را خیره و آن‌ها را در جای‌شان میخکوب کرده بود.
وعده داد که کشورش را همانند میلان دگرگون سازد و باشکوه کند. او بود که میلان را از منجلاب رشوه و رسوایی بیرون کشید و به تیمی ثروتمند تبدیل کرد. بهترین فوتبالیست‌ ها را به روسونری دعوت کرد و با به زانو درآوردن بزرگ‌ترین تیم‌ها بارها بر جام قهرمانی اروپا بوسه زدند. تاریخ میلان به دو بخش تقسیم می‌شد. به پیش و پس از برلوسکونیِ بزرگ.

برلوسکونی بود که قرن ۲۱ را عصر فوتبال باشگاهی بدون تیم‌ملی خواند و بارها ادعایش در تاریخ نمایان شد. به بارسلونا نگاه کنید و همچنین بیلبائو و سه‌ویا را.
کامروایی سیاسی او همراه با طلوع عصر طلایی میلان پیوند خورد. میلان دهه ۸۰ و ۹۰، در دسته بزرگ‌ترین و باشکوه‌ترین تیم های تاریخ فوتبال قرار گرفت. با مربیانی بزرگ و بازیکنانی مشهور. با قهرمانی های متعدد و توپ‌های طلا.، با 29 جام رسمی در 31 سال. با عناوینی متفاوت. مردی که هم به دل رسانه‌ها چنگ زد و هم بر قلب عاشقان سینه‌چاک فوتبال جای گرفت. 
افراد کم نظیری در طول تاریخ بوده‌اند که هر هنر و کاری را با موفقیت پشت سر گذاشته‌اند. تاب آوردن در فوتبال و سیاست غیرممکن بود که برلوسکونی در هر دو جبهه سربلند خارج شد. 
او بدون هیچ ابایی، خود را بزرگ‌ترین سیاستمدار جهان خواند و بعدها جهانیان وی را یکی از پدرخوانده‌های فوتبال دانستند.  با رفتن او باید گفت میلان و فوتبال ایتالیا یتیم شده و عزادار.