فارس/ برای دستیابی به تولید بیشتر و قابل رقابت با بازارهای جهانی، یارانه و تقویت زیر ساخت‌ها به عنوان دو موضوع تاثیر گذار بررسی شده است.

تولید بهره‌وری گوشت قرمزدر کشور به خصوص در حوزه دامهای سبک نظیر گوسفند، نیازمند برنامه مدون تولید صنعتی با رعایت کلیه شرایط علمی، بهداشتی، تغذیه ای و اقتصادی است؛ امری که در صنعت دامپروری به خصوص پرورش گوسفند به عنوان یکی از غالب ترین پروتئینهای مصرفی جامعه تا حد زیادی مغفول مانده است.آیا یارانه نهاده به دام روستایی می رسد؟

همانگونه که می دانیم صنعت دامپروری کشور به خصوص در حوزه تولید دامهای سبک و به طور مشخص گوسفند به عنو ان پر تقاضاترین گوشت قرمز سبد کالای پروتئینی خانوار ایرانی، به شدت سنتی و معیشتی است؛ در این شرایط یک دامدار روستایی با نظام پرورشی روستایی و خرد، نمی تواند از یارانه های تخصیص یافته به نهاده های تولید نظیر جو بهره مند شود؛ چرا که وقت و امکانات لازم برای دریافت سهمیه را ندارد و ناچار باید همان را از واسطه به قیمت بازار آزاد تهیه کند و نتیجه آنکه عموما تخصیص یارانه برای نهاده تولید با ساز و کار کنونی تضمینی برای کاهش قیمت به خصوص در گوشت قرمز نیست.
گران کردن به قصد ایجاد مزیت قیمتیاین نظریه که "با عدم تخصیص ارز ترجیحی و افزایش قیمت گوشت قرمز، مزیت قیمتی ایجاد شده و سرمایه گذاری به سمت آن سوق می یابد"، پذیرفته نیست؛ چرا که تجربه ناموفق حذف یارانه گوشت توسط دولت دهم در سال 1392 و دولت دوازدهم در سال 1398 نشان داد که هیچگونه رشد تولیدی در پی افزایش قیمت ناشی از حذف ارز مرجع و ترجیحی اتفاق نیافتاد تا اینکه مجددا دولت سیزدهم با برقراری ارز ترجیحی آن، موفق به کنترل قیمت و ایجاد تعادل در بازار شد. لذا باید راه حل را در مسیر دیگری جستجو نمود. هم اکنون قیمت تمام شده گوشت گوسفندی تولید داخل به نسبت قیمت جهانی بعضا به دو برابر هم می رسد؛ سوال اینجاست که آیا بازار مصرف داخل، کشش بالا رفتن مجدد قیمت برای رسیدن به تعادل را دارد؟ آیا تضمینی برای تحقق این تعادل قیمتی بدون ایجاد بحران های بهداشتی، اقتصادی، اجتماعی و امنیتی وجود دارد؟ مهمتر از همه آیا در کوتاه مدت ترمیم این نظام تولید سنتی و معیشتی در گوشت قرمز امکان پذیر است؟
هرچند خودکفایی یک آرمان بزرگ و دستیابی به آن مایه غرور و شکوفایی اقتصادی است، راههای رسیدن به آن به شدت برنامه محور و علمی است در صورت کوچکترین اشتباه محاسباتی، نتیجه ای فاجعه بار خواهد داشت که گاه به سایر محصولات مشابه سبد غذایی نیز تسری می یابد؛ به گفته کارشناسان با حذف ارز ترجیحی گوشت و اتکای صرف به تولید، در همان بدو امر با کمبود 200 هزار تنی گوشت قرمز مواجه خواهیم بود که این امر منجر به افزایش قیمت به دلیل عدم عرضه و کاهش تقاضا و انتقال آن به سایر محصولات نظیر مرغ و حبوبات و گرانی مضاعف این محصولات خواهد شد و در نهایت به دلیل کاهش سرانه مصرف، جامعه را با مشکلات تغذیه ای و امنیت غذایی روبرو می کند. راهکار؛ ایجاد زیرساختهای سرمایه گذاری در دامداریهای صنعتیبرای دستیابی به تولید بیشتر و قابل رقابت با بازارهای جهانی باید ارتقای بهره وری به عنوان هدف اصلی و در قالب برنامه ریزی محقق گردد؛ به عنوان مثال اختصاص زمین، خوراک، دام مولد و تسهیلات ارزان، ترغیب سرمایه گذار از طریق رفع بروکراسی و ... می تواند در دستور کار قرار گرفته و به عنوان پایه ای برای تحقق اهداف ایجاد گردد؛ در این راستا بانک کشاورزی و سایر شرکتهای توسعه محور نیز صف شکن شوند و دهها مجتمع دامداری صنعتی مانند زیاران ایجاد شود. این اتفاق نیز در کوتاه مدت و با بخشی نگری و بعضا نگاههای سیاسی امکان پذیر نیست و تحقق آن نیازمند صبر توام با تلاش و هدف گذاری واقع گرایانه در قالب یک برنامه چند ساله است که با تغییرات مدیریتی در سطح کلان و دولت ها دستخوش تغییر نگردیده و به حال خود رها نشوند.