فارس/ اینجا فراهک بشاگرد است؛ جایی که وعده‌ها آنتن نمی‌دهند، بیش از ۱۳ سال چشم‌انتظاری برای ارتقای دکل تلفن همراه.

از توابع بخش مرکزی شهرستان بشاگرد، با جمعیتی بالغ بر ۵۰۰ نفر و ۹۰ خانوار، همچنان از ابتدایی‌ترین زیرساخت‌های ارتباطی یعنی اینترنت همراه محروم است.

این در حالی‌ست که دکل مخابراتی این روستا از سال ۱۳۹۱ به بهره‌برداری رسیده، اما طی این سال‌ها هیچ‌گونه ارتقا یا به‌روزرسانی در تجهیزات و پوشش شبکه صورت نگرفته است.

نبود اینترنت در فراهک صرفاً یک کمبود فناورانه نیست؛ بلکه به مانعی بزرگ در مسیر آموزش، خدمات بهداشتی، امور بانکی، فعالیت‌های آنلاین و حتی ارتباطات ساده خانوادگی تبدیل شده است. اهالی برای انجام کوچک‌ترین کار اینترنتی، یا باید خطر صعود به ارتفاعات صعب‌العبور اطراف را بپذیرند، یا کیلومترها مسیر ناهموار را تا مرکز شهرستان – شهر سردشت – طی کنند؛ مسافتی بیش از ۷۰ کیلومتر که هم زمان‌بر و هم پرهزینه و مخاطره‌آمیز است.

با وجود مکاتبات مکرر و پیگیری‌های مداوم مسئولین و اهالی روستا با نهادهای ذی‌ربط، تاکنون هیچ اقدام عملی مؤثری برای حل این مشکل صورت نگرفته است. دو سال پیش، یکی از اهالی با تهیه و انتشار ویدئویی کوتاه و ارسال آن به صداوسیمای مرکز خلیج فارس، صدای محرومیت فراهک را به گوش مسئولان رساند.
نکته تأسف‌برانگیزتر آن‌که فراهک کمتر از ۲۰ کیلومتر با محور جاسک–بشاگرد فاصله دارد؛ مسیری که فیبر نوری از آن عبور می‌کند. با این حال، همین فاصله اندک و بی‌توجهی مسئولان، بیش از یک دهه است که اهالی را از دسترسی به اینترنت محروم کرده است.

چگونه ممکن است در عصر ارتباطات، روستایی با قدمت و جمعیت فراهک، آن هم در نزدیکی مسیر فیبر نوری، همچنان در تاریکی دیجیتال باقی بماند؟

چرا با وجود اطلاع کامل مسئولان استانی از وضعیت، هیچ اقدام ملموسی برای بهبود شرایط صورت نمی‌گیرد؟ تا کی باید شکاف میان حرف و عمل، زندگی مردم مناطق محروم را سخت‌تر و نابرابرتر کند؟

محرومیت از اینترنت در فراهک تنها نادیده گرفتن یک خدمت فناورانه نیست؛ بلکه نمادی عینی از بی‌عدالتی ارتباطی و بی‌توجهی به حقوق اولیه شهروندان این سرزمین است.

وقت آن رسیده که وعده‌ها رنگ واقعیت بگیرند و فراهک از حاشیه‌نشینی ارتباطی به متن توسعه بازگردد.