متخصصان دانشگاه نورت ایسترن در بوستون معتقدند ۴۹ سالگی سنی است که در آن فعالیت بدنی ما کاهش می‌یابد. اما چرا؟

آنها می‌گویند این تغییر به دلیل دگرگونی‌هایی در بخش‌های کلیدی مغز که به ما در کنترل تکانه عصبی کمک می‌کنند، رخ می‌دهد.

«تیموتی موریس»، استادیار فیزیوتراپی، حرکت انسان و علوم توانبخشی و یکی از نویسندگان این مقاله می‌گوید: ما دریافتیم که مغز می‌تواند تا حدی تفاوت در رفتارهای مربوط به فعالیت بدنی افراد را پیش‌بینی کند.

موریس و دستیارانش برای رسیدن به این نتایج، داده‌هایی را که مرکز پیری و علوم اعصاب کمبریج پیش‌تر جمع‌آوری کرده بود، تحلیل کردند. آنها روی مطالعه‌ای متمرکز شدند که شرکت‌کنندگان بزرگسال بین سنین ۱۸ تا ۸۱ سال را شامل می‌شد. این مطالعه شامل داده‌های خوداظهاری مربوط به ورزش و اسکن‌های ام‌آرآی از مغز شرکت‌کنندگان بود و از یک تکنیک آماری برای رسیدن به سن کاهش فعالیت بدنی استفاده کرد.

در مرحله بعد، آنها امیدوار بودند که بفهمند چرا چنین وضعیتی وجود دارد. این امر به‌خوبی شناخته شده است که ما با افزایش سن معمولا کمتر فعال می‌شویم و توده عضلانی و تحرکمان را از دست می‌دهیم. اما تمرکز اصلی متخصصان بر درک این موضوع است که توانایی یک فرد برای تمرکز، برنامه‌ریزی و اجرای اهداف‌ از جمله فرایندهایی مانند حافظه فعال و خودکنترلی‌، چگونه تغییر می‌کند.

موریس گفت: ما تازه داریم می‌بینیم که نتایج گروه‌های پژوهشی مختلف به‌سمت نتیجه‌ای مشابه، همگرا می‌شوند؛ پژوهش‌هایی که دقیقا بررسی می‌کنند چه چیزی در مغز پرداختن به فعالیت بدنی را پیش‌بینی می‌کند.

به گزارش ایندیپندنت، نظریه آنها این است که پیری به تغییراتی در شبکه برجسته‌ساز (salience network) منجر می‌شود. این شبکه‌ از ساختارهایی در مغز تشکیل شده است که به ما کمک می‌کنند خود را با محیط‌های مشخصی تطبیق دهیم‌ و این تغییرات، موجب دگرگونی در فعالیت بدنی می‌شوند.

شبکه برجسته ساز مغز مسئول شناسایی اطلاعات مهم و رده‌بندی ایده‌هایی است که از «شبکه حالت پیش فرض» (default mode network) ظهور می‌کنند و از این طریق به بروز خلاقیت در فرد نیز یاری می‌رسانند.

موریس گفت: آنچه در این مطالعه دریافتیم این است که این شبکه نه‌ تنها با فعالیت بدنی در طول عمر مرتبط است بلکه در این ارتباط معکوس، نقش واسطه‌ای ایفا می‌کند. بنابراین، زمانی که رابطه بین سن و فعالیت بدنی عکس می‌شود، این شبکه برجسته‌ساز است که در این رابطه نقش واسطه‌ را بازی می‌کند.

به گفته این فیزیوتراپ، هرچند تاکنون محدوده این سن شناسایی شده اما برای آگاهی از علت و جزئیات این فرآیند، تحقیقات بیشتری نیاز است.

او گفت: ما با هدف تقویت آن دسته از منابع شناختی‌ که به افراد کمک می‌کنند به فعالیت بدنی بپردازند، باید اطمینان حاصل کنیم که افراد در سراسر میانسالی، فعالیت بدنی خود را حفظ می‌کنند، یعنی مدت‌ها پیش از شروع مشاهده کاهش فعالیت بدنی که تا حدودی ناشی از سازوکارهای مغز است.

این مقاله اخیرا در مجله تخصصی «پیری‌شناسی» (Journal of Gerontology) منتشر شده است.