روزنامه جوان/ اکنون وضعیت آزمون‌های دانشگاه آزاد به‌گونه‌ای است که در رشته‌های ارشد و دکتری کافی است شما در جلسه آزمون شرکت و برگه حضور را امضا کنید و از جلسه خارج شوید، شما قبول خواهید شد! 

گفته شده از سال‌ها پیش دانشگاه از استادانی که مصاحبه دکتری می‌گیرند خواسته است تا کسی را به دلیل ضعیف‌بودن رد نکنند! تلاش‌های دانشگاه برای گرفتن دانشجوی دکتری بدون آزمون شاهدی بر این ادعاست. در بسیاری از رشته‌ها، به‌خاطر سخت‌گیری استادانی چند، دانشجویان پس از گذراندن دوره و واریز تمام‌وکمال شهریه، قید مدرک را می‌زنند و وارد مرحله پروپوزال و نوشتن رساله دکتری و دفاع نمی‌شوند. 

در برخی رشته‌های دیگر این روند به‌خاطر حضور استادانی آسان‌گیر یا حرف‌گوش‌کن به‌سادگی و بدون کفایت حداقلی دانشجو تا آخر طی می‌شود. طرف نماینده مجلس است و هزارویک گرفتاری، اما در مدت کوتاهی دکتری خودش را هم از دانشگاه آزاد می‌گیرد! قرار بود دانشجویان دکتری مانند استادان و کارمندان، کارت ورود و خروج بزنند تا کنترلی بر این وضعیت بشود، اما ظاهراً چنین آیین‌نامه‌هایی مخالف زیاد دارد!

حالا  بیرانوند خودش را بر وضعیت نظام آموزشی ما تحمیل کرد. مسئله، بیرانوند نیست. او کار غیرقانونی و غیرعرفی نکرده است. حتی با وجود تکذیبیه روابط عمومی دانشگاه آزاد که اعلام کرد در خرم‌آباد دکتری فیزیولوژی نداریم و بیرانوند هم دانشجوی دکتری نیست بلکه ارشد است و پایان‌نامه هم هنوز نداده است، 
بیرانوند هم دروغ نگفت زیرا او در آزمون دکتری چند هفته پیش شرکت کرده و، چون دعوت به مصاحبه شده خودش را دانشجوی دکتری می‌داند. مسئله اینجاست که او اولاً می‌خواهد سربازی‌اش را تا آنجا که می‌شود، با دانشجو بودن به تأخیر بیندازد، ثانیاً او گرفتار جبر مدرک‌پرستی و عنوان‌پرستی جامعه شده! 

عنوان کم دارد؟! نه! اما او می‌خواهد تصویر غالبی که از ورزشکاران در ایران شکل گرفته یعنی تصویر «ورزشکار ساده یا بدون تحصیلات تکمیلی» را ارتقا دهد. او می‌خواهد عنوان‌های خود را مطابق سلیقه جامعه کامل کند. چه جایی بهتر از دوره دکتری دانشگاه آزاد در یک شهرستان؟! 
بیرو در این مناقشه تنها نیست. او همراهان بسیاری دارد، از نمایندگان مجلس تا مدیران ارشد تا بسیاری از کسانی که تحقیقاً می‌گویم «بدون مطالعه کتاب» دکتری می‌گیرند!

بیرو در یک جامعه سالم از منظر فرهنگی نیازی به مدرک دکتری ندارد. مردم از اینکه او دو تا تک‌به‌تک را مقابل ازبکستان گرفت، راضی‌اند. از اینکه پنالتی رونالدو را گرفت، خیلی بیشتر. 
اگرچه یک فوتبالیست تحصیلکرده بسیار موفق‌تر و باهوش‌تر خواهد بود، چنان‌که نمونه‌های آن را در تیم‌ملی داشته‌ایم که بهترین عملکردها را در داخل و در زمان لژیونری داشته‌اند، اما فوتبالیستی که عمر یادگیری و تجربه فوتبالی خود را با مدرک دیپلم و زیردیپلم گذرانده است، وقتی در دوره نزدیک به بازنشستگی ورزشی سراغ مدرک می‌رود، یعنی نیاز به غلبه بر فشارهای فرهنگی دارد و سلبریتی‌شدن و درآمدزایی خودش را با سربازی رفتن در خطر می‌بیند. اینجا نقش دانشگاه باید هدایت‌گر و آموزنده و مانع‌شونده باشد، اما دانشگاه نقش جاری‌کننده این فرهنگ غلط و تسهیل‌کننده آن را برگزیده است! چرا؟ مدیران ما چه در دانشگاه‌های دولتی، چه غیر آن، کار آسان را بر کار دشوار ترجیح می‌دهند. می‌توان مدعی شد هر ابتذالی در تاریخ از ترجیح تنبلی بر ایستادگی و تلاش است.