فارس/ وقتی دیدم خانم بیمار، حالش خوب شده و خانواده‌اش رسیدن، خیالم راحت شد و فقط خدا رو شکر کردم که به موقع رسیدم و تونستم کمک کنم.

زن میان‌سالی که در صندلی جلو نشسته بود، ناگهان رنگ به چهره نداشت. چشم‌هایش نگران بود و گیج می‌زد و با دستش به گلویش اشاره می‌کرد.

راننده، مردی ۳۴ساله با حدود پنج سال سابقه در حمل‌ونقل مسافران بین‌شهری، متوجه تغییر حال مسافر شد. بی‌درنگ سرعت ماشین را کم کرد و با صدایی نگران پرسید: حالتون خوبه؟

زن به سختی نفس می‌کشید و با اشاراتی فهماند که مشکل قلبی دارد.

راننده بدون درنگ تصمیم گرفت توقف کند. درحالی‌که دیگر مسافران با نگرانی ماجرا را دنبال می‌کردند، او خود را به نزدیک‌ترین داروخانه رساند.

قرص زیرزبانی خرید و به خانم بیمار داد، اما حتی پس از مصرف دو عدد قرص هم حال بیمار بهتر نشد و چهره‌ زن هنوز رنگ‌پریده بود و نفس‌هایش به شماره افتاده بودند.

در این لحظه، راننده تصمیمی مهم گرفت. با توضیح شرایط برای دیگر مسافران که مقصدشان ساری بود، از آن‌ها خواست با خودروی دیگری ادامه‌ مسیر دهند. خوشبختانه، مسافران نیز با درک شرایط و همدلی، پذیرفتند.

راننده، بی‌درنگ مسیر را به سمت بیمارستان ولیعصر(عج) قائم‌شهر تغییر داد تا بیمار را هرچه سریع‌تر به بخش اورژانس برساند.
در بیمارستان، اقدامات اولیه آغاز شد.

نوار قلب، تست‌های اورژانسی، و رسیدگی سریع پرستاران و پزشکان، جان زن را از خطر نجات داد و راننده، تا زمانی که دختر بیمار به بیمارستان رسید، از کنارش جدا نشد.

پوریا مرادی کوچک سرایی این چنین به فارس می‌گوید: وقتی دیدم خانم بیمار، حالش خوب شده و خانواده‌اش رسیدن، خیالم راحت شد. فقط خدا رو شکر کردم که به موقع رسیدم و تونستم کمک کنم. تو اون لحظه، هیچ چیز جز نجات جونش به ذهنم نمی‌رسید. دلم سوخت براش. احساس کردم تنها کاری که باید انجام بدم، رسوندنش به بیمارستانه.»آقای مرادی، خودروی شخصی ندارد و با ماشین دیگران کار می‌کند، اما به‌درستی نشان داد که داشتن قلبی بزرگ و حس مسئولیت، به ابزار یا امکانات ربطی ندارد.

این حادثه، تنها یک نمونه از فداکاری‌هایی است که هر روز در جاده‌های کشور رخ می‌دهد،بی‌آنکه همیشه دیده شود.

در روزگاری که بی‌تفاوتی بدل به عادت شده، چنین رفتارهایی بارقه‌ امیدی است بر دل انسان‌هایی که باور دارند، هنوز مهربانی در این دنیا نفس می‌کشد.