پدال/ دهه ۱۹۹۰ برای طرفداران مرسدس بنز و عاشقان خودروهای پرفورمنس، دوره‌ای حماسی بود. این پنج مدل نمادین با عملکرد بی‌نظیر، استانداردهای جدیدی در صنعت خودرو تعریف کردند.
 
در طول دههٔ ۹۰ میلادی، خودروسازان مختلف برخی از نمادین‌ترین سوپراسپرت‌ها را معرفی کردند و همین‌طور سدان‌ها و حتی استیشن‌های بسیار قدرتمندی نیز توسعه یافتند. مرسدس بنز، یکی از خودروسازانی بود که در طول این دهه بر پرفورمنس تمرکز داشت. اگرچه تقریباً تمام خودروهای مرسدس بنز در طول این دهه حداقل یک نسخه با رویکرد پرفورمنس داشت اما این پنج مدل نمادین پرفورمنس را به سطحی دیگر بردند.

مرسدس بنز 190E 2.5-16 اوولوشن II سال ۱۹۹۰

مرسدس بنز 190E 2.5-16 اوولوشن II هرچند نامی طولانی و پیچیده دارد اما یکی از چشمگیرترین سدان‌های پرفورمنس دوران خود بود. این خودرو، رقیب ب‌ام‌و M3 اوولوشن ۲ بود و پیشرفته‌ترین مدل در سری خودروهای ویژه همولوگیشن بر اساس پلتفرم W201 محسوب می‌شد. مشابه مدل اوولوشن I که دو سال قبل معرفی شده بود، نسخه اوولوشن II به کیت بدنه عریض اختصاصی مجهز بود، اما چندین ارتقاء آیرودینامیکی ازجمله بال عقب بزرگ و قابل تنظیم را هم تجربه کرد؛ مانند مدل قبلی، Evo II از یک موتور ۲.۵ لیتری چهار سیلندر با طراحی کاسورث بهره می‌برد که اکنون به‌صورت استاندارد با ارتقاءهای پکیج AMG PowerPack عرضه می‌شد. این ارتقاءها شامل میل‌سوپاپ‌های قوی‌تر، بدنه دریچه گاز بزرگ‌تر، سیستم احتراق و مدیریت سوخت بازطراحی‌شده و همچنین منیفولدهای ورودی و خروجی بهتر بود. این موتور با قدرت ۲۳۵ اسب بخار، به این سدان حماسی اجازه می‌داد عملکردی به‌اندازه ظاهرش تهاجمی داشته باشد. مرسدس 190E 2.5-16 اوولوشن II تنها در ۵۰۲ دستگاه تولید شد و امروزه بسیاری آن را چشمگیرترین مدل پرفورمنس مرسدس بنز می‌دانند که نشان AMG ندارد.

مرسدس بنز 500E سال ۱۹۹۰

علاوه بر 90E 2.5-16 اوولوشن II، مرسدس در سال ۱۹۹۰ یک سدان پرفورمنس دیگر را معرفی کرد. این خودرو که به‌عنوان مدل ۱۹۹۱ رونمایی شد و بعداً با نام E500 به بازار عرضه شد، بر اساس سدان بزرگ‌تر W124 ساخته شده بود و یک پیشرانهٔ بزرگ را زیر کاپوت خود جای داد. درواقع، این موتور توسط مرسدس روی W124 نصب نشد بلکه پورشه که بخش عمده توسعه و مونتاژ 500E را بر عهده داشت، این کار را انجام داد. ازآنجاکه مرسدس مشغول پروژه‌های دیگر، به‌ویژه کلاس S نسل W140 بود، این شرکت ساخت نسخهٔ پرفورمنس 500E را به رقیب همشهری خود سپرد. مرسدس 500E از موتور ۵ لیتری هشت سیلندر M119 با قدرت ۳۲۵ اسب بخار تغذیه می‌شد که معمولاً در مدل‌های بزرگ‌تر مرسدس یافت می‌شد و برای جای دادن آن، پورشه مجبور به انجام تغییرات گسترده‌ای در بخش جلویی و محفظه موتور خودرو شد. علاوه بر موتور بزرگ V8، مدل 500E به تعلیق سفت‌تر و ترمزهای بزرگ‌تر هم مجهز شد و توسط رسانه‌ها «گرگی در لباس میش» لقب گرفت.

مرسدس بنز C112 سال ۱۹۹۱

برخلاف دیگر مدل‌های این فهرست، C112 یک خودروی تولیدی نبود اما بدون شک یکی از بهترین خودروهای پرفورمنس مرسدس بنز در دهه ۱۹۹۰ محسوب می‌شد. این خودرو که به‌عنوان تکامل خیابانی خودروی مسابقه‌ای گروه C مدل C11 ساخت سائوبر طراحی شده بود، در آن زمان چشمگیرترین خودروی خیابانی با نشان ستارهٔ سه‌پر نمادین مرسدس بنز بود. این هیولای موتور وسط توسط تیم طراحی پیشرفته مرسدس بنز به رهبری برونو ساکو توسعه یافت. C112 از یک شاسی پیشرفته برگرفته از موتوراسپرت بهره می‌برد و به یک موتور ۶ لیتری V12 تنفس طبیعی با نام M120 مجهز بود که ۴۰۸ اسب بخار قدرت داشت. این شاسی با بدنه‌ای خیره‌کننده که در ایتالیا توسط کاروزریا کوجیولا طراحی شده بود، پوشیده شده بود و به ویژگی‌های پیشرفته‌ای مانند آیرودینامیک فعال مجهز بود. اگرچه مرسدس به‌طورجدی تولید C112 را در نظر گرفته بود اما مدیریت درنهایت سرمایه‌گذاری روی این پروژه را پرریسک تشخیص داد و درنتیجه این سوپراسپرت هرگز از مرحله کانسپت فراتر نرفت.

مرسدس بنز SL73 AMG سال ۱۹۹۷

همان‌طور که انتظار می‌رود، فهرستی از مدل‌های پرفورمنس برتر مرسدس بنز باید شامل یک خودروی AMG باشد. وقتی صحبت از خودروهای AMG در دهه ۱۹۹۰ می‌شود، انتخاب واضح SL73 است. اگرچه این خودرو اولین مدل کلاس SL مدل R129 نبود که زیر دست مردان AMG رفت اما بدون شک حماسی‌ترین بود زیرا SL73 از بزرگ‌ترین پیشرانه در خودروهای جاده‌ای مرسدس بهره می‌برد. این همان موتور M120 بود که در C112 استفاده شد ولی توسط AMG از حجم استاندارد ۶ لیتر به ۷ لیتر، ۷.۲ لیتر و درنهایت ۷.۳ لیتر ارتقاء یافت. نسخه ۷.۳ لیتری در سینهٔ SL73 قدرتی معادل ۵۲۵ اسب بخار تولید می‌کرد که بیشتر از قدرت موتورهای V12 در فراری F50 و لامبورگینی دیابلو بود.

مرسدس بنز CLK GTR سال ۱۹۹۷

یکی از دلایلی که در دهه ۱۹۹۰ شاهد چندین سوپراسپرت دیوانه‌واری بودیم، ظهور کلاس مسابقه‌ای GT1 بود. طبق قوانین این مسابقات، باید از خودروهای مسابقه‌ای تعدادی نسخهٔ جاده‌ای هم ساخته می‌شد که این منجر به خلق یکی از دیوانه‌وارترین سوپراسپرت‌های تمام دوران شد. CLK GTR Strassenversion (نسخه خیابانی) که در اصل یک خودروی مسابقه‌ای CLK GTR با کابین راحت‌تر و یک اسپویلر عقب کوچک به‌جای بال بزرگ بود، در نمایشگاه خودروی فرانکفورت ۱۹۹۷ به‌عنوان مدل ۱۹۹۸ رونمایی شد. این مدل از نسخه‌ای تقویت‌شده از موتور M297 V12 مشتق‌شده از M120 بهره می‌برد که قدرتمندتر از موتور استفاده‌شده در خودروهای مسابقه‌ای بود. این سوپراسپرت حماسی که تا سال ۱۹۹۹ در نسخه‌های کوپه، رودستر و سوپراسپرت تولید شد، از نسخه‌های متفاوت این موتور با حجم ۶.۹ یا ۷.۳ لیتر و قدرت بین ۶۳۰ تا ۷۲۰ اسب بخار استفاده می‌کرد.