ایسنا/ در دل توسعه‌یافتگی منطقه آزاد چابهار، تصویری تلخ از فقر، بیکاری و مهاجرت پنهان شده است. مناطقی همچون مرادآباد، میرآباد و جنگلوک، میزبان هزاران خانواده‌ای هستند که در جست‌وجوی زندگی بهتر، از روستاهای دور و نزدیک سیستان و بلوچستان به حاشیه این بندر مهاجرت کرده‌اند. کودکانی که از ابتدایی‌ترین امکانات بهداشتی و آموزشی محروم‌اند، در آلونک‌هایی فاقد ایمنی روزگار می‌گذرانند. فرماندار چابهار می‌گوید بیش از ۷۰ هزار نفر در سکونتگاه‌های غیررسمی این شهر زندگی می‌کنند؛ آماری نگران‌کننده که چابهار را به بزرگ‌ترین کانون حاشیه‌نشینی کشور تبدیل کرده است. کودکان در این مناطق از تحصیل و خدمات درمانی محروم مانده‌اند و بسیاری از خانوارها در کپرها، چادرها یا آلونک‌هایی ساکن‌اند که هیچ استانداردی برای زندگی ندارند. به گفته جواد سپاهی، فرماندار چابهار، در حالی‌که جمعیت این شهرستان از ۲۰۰ هزار نفر فراتر رفته، سهم حاشیه‌نشینی در آن بسیار بیشتر از سایر مناطق کشور است؛ چرا که چابهار با موقعیت خاص جغرافیایی، منطقه آزاد اقتصادی و ارزش بالای زمین، به مقصدی پرجاذبه برای مهاجرت و تصرف زمین تبدیل شده است. 

فرماندار می‌گوید که تنها در یک سال گذشته، از تصرف حدود ۶۰۰ تا ۷۰۰ قطعه زمین جلوگیری شده و با اجرای طرح‌هایی چون نهضت ملی مسکن، بسیاری از افراد واجد شرایط برای خانه‌دار شدن ثبت‌نام کرده‌اند. با این حال، چالش‌هایی مانند توقف پروژه‌های بازآفرینی شهری به‌دلیل اختلاف میان ستاد بازآفرینی و منطقه آزاد، روند ساماندهی این سکونتگاه‌ها را کند کرده است.

از سویی دیگر، بخش قابل توجهی از ساکنان این مناطق را مهاجرانی از دیگر شهرستان‌ها مانند ایرانشهر، سرباز، راسک و سراوان و حتی اتباع خارجی فاقد شناسنامه تشکیل می‌دهند؛ جمعیتی که در سایه نبود مدارک رسمی، نه از حمایت قانونی برخوردارند و نه از حداقل خدمات شهری.

چابهار امروز، در کنار موقعیت ژئوپلتیک خود، تصویر دردناکی از نابرابری و فراموش‌شدگی را به نمایش گذاشته است؛ جایی که توسعه و فقر، دوشادوش هم پیش می‌روند.