ایرنا/ در دل خاک‌های داغ مزار رضوان شهرستان قصر شیرین در غرب کرمانشاه چهار شهید آرمیده‌اند و غریبانه دور از شهر و دیار خود به خاک سپرده شده‌اند. شهیدانی که غیورانه در راه پاسداری از وطن جان داده‌اند و اینک با گذشت بیش از نیم قرن از شهادتشان حتی سنگ قبر هم ندارند.

چهار مزار سیمانی ساده که غربت را در پهنهٔ مزارستان فریاد می‌زد؛ گویی به تازگی سر از دل خاک برآورده‌اند!
روی آن‌ها تاریخ ۱۳۵۰/۵/۰۴ حک شده بود. اینها چه کسانی هستند که نه سنگ قبر دارند و نه کسی که حتی بر غربت آنان اشک بریزد و نه عزیزی که سنگ ساده مزارشان را بشوید و ساعتی کنار آن بنشیند و فاتحه‌ای نثار روح آنان کند.
شهیدان گروهبان دوم ابراهیم خاکساری، گروهبان‌سه صالح ودادی، گروهبان‌سه حمید چرندابی و سرباز وظیفه محمود یعثوبی.
شهدایی که پیش از انقلاب، در راه حراست از مرزها جان و جوانی را تقدیم مام میهن کرده بودند و آن زمان دور از خانواده و عزیزان، در غربت دیار قصرشیرین به دل خاک داغ این شهر سپرده شده بودند و حالا مزارشان همان مزار ساده سال ۵۰ با همان شکل و شمایل است.
به دلیل عدم اطلاع‌رسانی و نبود پدر و مادر و اقوام این شهدا، اطلاعات کمی از آن‌ها وجود دارد و تنها اطلاعاتی که بدان دست یافتیم، همان گفته‌های بزرگان قصر شیرین است. چون کسی نبوده که آن‌ها را به جامعه معرفی کند و به همین خاطر مظلوم واقع شده‌اند و حتی در شهر قصر شیرین هم کمتر صحبتی از آن‌ها به میان آمده است. حتی دریغ از نصب یک پرچم و یا سنگ قبری در خور شأن آنها که نشان دهد اینجا مدفن شهیدان امنیت است.

نحوه شهادت چهار شهید غریب ارتشی به نقل از بزرگان قصرشیر ین
یکی از ریش سفیدان نقل کرد: «شهادت این چهار شهید ارتشی به پیش از انقلاب برمی‌گردد. زمانیکه من نوجوانی بودم. به خاطر دارم آن زمان برای این چهار شهید در مسجد جامع قصر شیرین مراسم گرفتند. این شهدا، قبل از انقلاب و جنگ در حین پاسداری از مرز، در مسیر خان لیلی و نفت شهر، سوار بر خودروی جیپ بودند که به دلیل مناقشات مرزی بین ۲ کشور، هدف پرتاب سلاح دوربرد قرار گرفته و خودروی آن‌ها آتش گرفته و به شهادت رسیدند.»
تنها یک جمله روی قبر ساده و سیمانی این شهدا حک شده است. «شهید در تاریخ ۵۰/۵/۴ در راه وطن به درجه شهادت نائل گردید».
این چهار شهید در کنار یکدیگر به خاک سپرده شده‌اند. ای کاش سال‌ها پیش که در قصر شیرین هیاهوی جنگ به پا بود و جان‌های شیرین فدا می‌شدند، برای آنها قبوری ساخته می‌شد که در شأن نام آن ها باشد.
و صد ای‌کاش که اکنون به این چهار مزار رسیدگی شود، حتی با نصب تابلویی در کنار مزارشان که سرگذشت این شهدای غریب را بیان کند. برای ما اهالی این شهر و برای آیندگان این مرز و بوم. چون اینان قهرمانان وطن هستند که در غربت تلخ قصر شیرین به شهادت رسیده‌اند.
زیبنده نیست این قهرمانان غریب ارتشی، مزارشان اینگونه رها شود و کاش برای بازسازی قبور آن‌ها از همین امروز دست به کار شد چرا که اسطوره‌ها و افسانه‌های ایران زمین اینجا به واقعیت پیوسته‌اند.