فرارو/ در گرمای خفه‌کننده تالاب‌های آمریکای جنوبی، کپی‌بارایی آرام و بااحتیاط از کنار دهان‌های نیمه‌باز تمساح‌ها عبور می‌کند؛ بی‌آن‌که هراسی در رفتارش باشد. این جونده که سال‌ها در کنار شکارچیان کمین‌نشسته زندگی کرده، می‌داند که آرامش و اعتمادبه‌نفس، رمز بقا در سرزمینی‌ست که هر قدم می‌تواند آخرین باشد.
یک کپی‌بارا در امتداد ساحل خشک‌شده‌ این تالاب قدم می‌زند، با احتیاط از کنار تله‌های بی‌حرکت تمساح‌ها عبور می‌کند. فاصله‌ای به‌اندازه‌ چند سانتی‌متر. چرا نگران نیست؟ چون این نخستین باری نیست که از آنجا می‌گذرد.

این کپی‌بارا در این تالاب‌ها بزرگ شده، تمام عمرش را کنار سواحل گِلی با تمساح‌ها گذرانده است. این جونده‌ها به آب نزدیک می‌مانند، چرا که هم چراگاهشان همان‌جاست و هم تهدیدهای بزرگ‌تری چون جگوار را باید دور بزنند. شاید او یاد گرفته که تمساح‌ها فقط وقتی واکنش نشان می‌دهند که طعمه فرار کند یا ضعیف به نظر برسد؛ ترفندی که پژوهش‌ها نیز آن را تأیید کرده‌اند: شکارچیان معمولاً طعمه‌های آرام و سالم را نادیده می‌گیرند.

آنچه انتظار می‌رود و آنچه در عمل روی می‌دهد، ممکن است در نگاه اول گیج‌کننده باشد.. زمانی که حیواناتی مانند تمساح‌ها آفتاب می‌گیرند، تمرکزشان بر تنظیم دمای بدن است. جذب گرما برای گرم‌کردن بدن خونسردشان پس از شب‌های سرد یا حفظ انرژی برای گوارش و استراحت. در این حالت، آن‌ها اغلب کُند و بی‌حرکت می‌شوند، چون سوخت‌وساز بدنشان پایین می‌آید.

چه گرسنه باشند، چه سیر، و حتی اگر از نظر عددی برتری داشته باشند، باز هم به کپی‌بارا به‌عنوان طعمه‌ آسان نگاه نمی‌کنند، حتی اگر درست از میان میدان مینِ پر از دندان و فک خردکن عبور کند. برای شکارش باید او را بگیرند و به آب بکشند، و این دقیقاً چیزی نیست که حالا بخواهند. آن‌ها ترجیح می‌دهند بگذارند این ضیافت به‌سادگی عبور کند، اگر معنایش حفظ آرامش هرچند موقتی باشد.