آخرین خبر/ مرحوم نراقی(ره) در جامع السّعادات رضا را چنین معنا می کند: «هُوَ تَرْکُ الْإِعْتِرَاضِ وَ السَّخَطِ بَاطِناً وَ ظَاهِراً قَوْلاً وَ فِعْلاً»1؛ رضا عبارتِ از ترک اعتراض و ترک شکایت و انکار است، چه از نظر درونی و چه از نظر بیرونی، از نظر بیرونی چه از نظر گفتار و چه از نظر کردار. رضا این است که انسان به قضای الهی در ربط با خداوند در درون اعتراض نداشته باشد،  و از نظر زبان، زبان به اعتراض نگشاید و از نظر عمل، کردارش نسبت به قضای الهی اعتراض آمیز نباشد.
1جامع السّعادات، ج 3، ص 203