آخرین خبر/ در وضعیت حساس کنونی تقویت حس وطن‌دوستی در‌میان مردم بیش از هر زمان دیگری اهمیت پیدا می‌کند. آن‌ها که مرد-زن میدان هستند و برای این روزها تربیت شده‌اند جامه رزم می‌پوشند و باقی افراد هم به هر ترتیب ممکن که شده روحیه‌شان را در بهترین حالت ممکن حفظ می‌کنند. 

این‌ها واقعیت مسلم جامعه‌ای است که هزاران سال در این خاک ریشه دارد و هیچ‌ احدی نمی‌تواند درخت تنومند ملت ایران را از ریشه‌اش جدا کند. در مسیر رشد فکری و معنوی ملت ما در طول تاریخ، به‌خصوص از قرن بیستم تاکنون هنرمندان عرصه موسیقی نقش ویژه‌ای در ابراز علاقه نسبت به زادگاه خود با اسم رمز «ایران» ایفاء کرده‌اند؛ از غلامحسین بنان و حسین گل گلاب و روح‌الله خالقی به‌عنوان خالقان اثر درخشان «ای ایران» گرفته تا «علیرضا عصار» و «محمّدرضا شجریان» و… که سازشان را کوک کردند و هم‌نوا با ملت ایران علاقه به خاک اجدادی خویش را با صدای رسا فریاد زدند.

اما چه چیز باعث شده تا این اتفاق به یک سنت دیرپا تبدیل شود؟ این بزنگاه‌های تاریخی و اجماع‌ساز نظیر جنبش مشروطه، حمله متفقین، وقوع انقلاب اسلامی، دفاع مقدس و… بوده‌‌اند که تلاطم موج‌های خود را به ساحل هنر و هنرمند رسانده و باعث شدند تا آن‌هایی که درک تشخیص سره از ناسره را دارند در این راه قدم بگذارند و جاودانه شوند. در واقع رسالت اصلی هنر ملی، بیان «حقیقت وجودی و مسلم ملت ایران» است؛ حال اگر «اثر هنری» جز این باشد به راحتی هرچه تمام‌تر به فنا و نیستی می‌رسد و تمام می‌شود. 

برای مثال وقتی به کارنامه پُربار استاد آواز موسیقی ملی ما، محمّدرضا شجریان رجوع می‌کنیم کارهایی که او برای وطنش خوانده بیش از باقی تصنیف‌ها و ساز و آوازها در یاد مردم مانده و این مسئله در مواجهه با کارنامه هنری باقی موزیسین‌ها نیز تقریبا صادق است. پس لزوم خلق ترانه و موسیقی از طرف هر هنرمند برای وطنش حتی با حساب و کتاب عقل‌های محاسبه‌گر هم یک معامله بُرد-بُرد محسوب می‌شود و با توجه به مقطع مهمی که در آن قرار گرفته‌ایم فعالان عرصه موسیقی باید پای کار ایران باشند و شادی و غم مردمان کشورشان را مثل گذشتگان «ترانه» کنند.

منبع: چارسو فرهنگ