این هنرمند و مدیر پیشین هنری در یادداشت خود که با عنوان «آداب مخالفت» نوشته، آورده است:

«به حق یا ناحق، حتی مبارزه و مخالفت با یک نظام سیاسی در کشورها آدابی دارد و حد و حدودی، و بالطبع هزینه‌ای؛ بخصوص برای اهل آن سرزمین. وقتی کشوری ناغافل مورد تجاوز قرار گرفته، بر سر مردمان و خانه کاشانه‌شان دم‌به‌دم بمب و موشک می‌ریزند و تکه‌تکه‌شان می‌کنند و قصد دارند موجویت‌اش را به هر نجو به نابودی بکشانند، به معدود کسانِ مدعی که خود را از این آب و خاک می‌دانند و به‌جای ممانعت از بروز فجایع، یا لااقل همدردی، هلهله سر داده، سر در آغوش دشمن برده، شادی می‌کنند و موبه‌مو منطق سستِ متجاوز اهریمنی را طوطی‌وار – آن‌هم با الفاظ رکیک- تکرار می‌کنند، در هیچ قاموس و فرهنگ بشری از ابتدای خلقت تا همین دم، هرچه بگویند، وطن‌دوست، خیرخواه و مصلح نمی‌گویند.»