پدال/ پونتیاک در سال‌های ۱۹۸۹ با همکاری شرکت ASC/مک‌لارن، گرند پری را به یک کوپه لوکس و قدرتمند تبدیل کرد که طراحی جذاب و پرفورمنس قابل‌توجه داشت.
 
شرکت آمریکن سانروف کمپانی یا ASC که در سال ۱۹۶۳ تأسیس شد، در کمتر از دو دهه از نصب سانروف به یک کارگاه معتبر اتاق‌سازی تبدیل شد. تا اواسط دهه ۱۹۸۰، ASC با خرید بخش موتورهای مک‌لارن فعالیت خود را گسترش داد. این شرکتی برای توسعهٔ پیشرانه بود که در سال ۱۹۶۹ توسط بروس مک‌لارن افسانه‌ای برای پشتیبانی از تیم مسابقه‌ای بریتانیایی در مسابقات ایندی و کن ام تأسیس شد. این خرید به ASC دسترسی به مهندسان مسابقه‌ای بااستعداد مک‌لارن و اجازه استفاده از نام تیم مسابقه‌ای بریتانیایی را داد. در سال‌های بعد، ASC/مک‌لارن با چندین خودروساز دیترویتی همکاری کرد و به توسعه مدل‌های ویژه و پرفورمنس جذاب، مانند پونتیاک توربو گرند پری ۱۹۸۹ کمک کرد.

تاریخچه مختصر گرند پری
گرند پری که در سال ۱۹۶۲ معرفی شد، یک کوپه دو در فول سایز و پرفورمنس محور بود که پونتیاک برای بخش خودروهای لوکس شخصی طراحی کرد. نسل دوم گرند پری که در سال‌های ۱۹۶۵ تا ۱۹۶۸ تولید شد نیز همچنان یک خودروی لوکس شخصی فول سایز باقی ماند اما پس‌ازآن کوچک‌تر شد و در سه نسل بعدی به‌تدریج جذابیت خود را از دست داد. در نیمه دوم دهه ۱۹۸۰، این مدل به یک خودروی بسیار کوچک‌تر روی پلت‌فرم G-body تبدیل شد که به نظر می‌رسید دچار بحران هویت شده است. به همین دلیل، پونتیاک شروع به توسعه یک گرند پری کاملاً بازطراحی‌شده بر پایه پلتفرم جدید W-body میان سایز محرک جلو کرد.

نسخه‌ای ویژه برای جذاب‌تر کردن گرند پری
نسل ششم گرند پری به شکل کوپه دودر بر اساس پلتفرم W-body در ژانویه ۱۹۸۸ معرفی شد اما با وجود طراحی مدرن‌تر و امکانات فراوان، مشتریان تنها می‌توانستند گرند پری را با موتور ۲.۸ لیتری V6 تنفس طبیعی LB6 جنرال موتورز با قدرت ۱۳۰ اسب بخار خریداری کنند. بااین‌حال، گرند پری جدید با استقبال عمومی و رسانه‌ها مواجه شد و فروش خوبی را تجربه کرد. برای مدل ۱۹۸۹، پونتیاک با افزودن امکاناتی مانند سیستم ترمز ABS اختیاری و جایگزینی موتور LB6 با موتور ۳.۱ لیتری V6 تنفس طبیعی LH0 با ۱۴۰ اسب بخار، بر موفقیت اولیه این نسل افزود. اگرچه موتور جدید مورد استقبال قرار گرفت اما ۱۰ اسب بخار اضافه تأثیر چندانی بر عملکرد نداشت. برای جذاب‌تر کردن گرند پری به‌ویژه برای مشتریانی که خواستار پرفورمنس بیشتری از این کوپه لوکس بودند، پونتیاک با ASC/مک‌لارن همکاری کرد. نتیجه این همکاری، نسخه محدود توربو گرند پری بود که از نظر ظاهری و پرفورمنس بهتر از تمام گرند پری‌های ۲۰ سال گذشته بود.

ظاهری تهاجمی با کابین لوکس
ASC گرند پری را به گلگیرهای برجسته، افزونه سپر جلو، سپر عقب جدید، دریچه‌های کاربردی روی کاپوت و رینگ‌های ۱۶ اینچی آلیاژی مجهز کرد و باعث شد این کوپهٔ محرک جلو حداقل در قیاس با مدل پایه جذاب‌تر به نظر برسد. درحالی‌که توربو گرند پری از بیرون شبیه یک خودروی اسپرت به نظر می‌رسید، داخل کابین یک خودروی لوکس شخصی تمام‌عیار بود و از روکش‌های ممتاز، صندلی‌های ۱۰ جهته برقی بزرگ شبیه به مبل راحتی، سیستم صوتی پیشرفته و یک نمایشگر دیجیتال کوچک که طرح کلی خودرو، جهت حرکت و تاریخ را نشان می‌داد بهره می‌برد.

پیشرانه‌ای توربوشارژ با تیونینگ مک‌لارن
درحالی‌که بخش اتاق‌سازی ASC ارتقاهای ظاهری را انجام داد، متخصصان موتوراسپرت زیرمجموعه موتورهای مک‌لارن وظیفه تقویت پیشرانهٔ ۳.۱ لیتری V6 LH0 را بر عهده گرفتند. همان‌طور که نام مدل نشان می‌دهد، مهندسان این موتور را به توربوشارژر گرت متصل به اینترکولر مجهز و بلوک موتور، قطعات داخلی و سیستم روغن‌کاری را نیز تقویت کردند. نتیجه، موتور کاملاً بازطراحی‌شده‌ای با کد LG5 بود که تنها با گیربکس چهار سرعته اتوماتیک عرضه شد و ۲۰۵ اسب بخار قدرت تولید می‌کرد یعنی ۶۵ اسب بخار بیشتر از LH0 تنفس طبیعی که بر پایه آن ساخته شده بود.

علاوه بر ارتقای پیشرانه، مهندسان مک‌لارن سیستم تعلیق را با قطعات سخت‌تر تقویت کردند که باعث شد توربو گرند پری هندلینگ به‌مراتب بهتری نسبت به مدل‌های هم‌خانواده خود داشته باشد. این کوپه تیون‌شده می‌توانست در ۷.۹ ثانیه از صفر به ۹۶ کیلومتر بر ساعت برسد، ۴۰۰ متر را در ۱۵.۷ ثانیه طی کند و به حداکثر سرعت ۲۰۶ کیلومتر بر ساعت دست یابد. اگرچه این اعداد خیره‌کننده نبودند، اما برای یک خودروی لوکس شخصی میان سایز با حداقل ۹۰ کیلوگرم امکانات رفاهی که معمولاً در خودروهای پرفورمنس حذف می‌شوند، کاملاً قابل‌قبول بودند.