طرفداری/پسر و دستیار کارلتو را در جام جهانی ۲۰۲۶ روی نیمکت تیم ملی برزیل خواهیم دید، اما او رویای هدایت کهکشانی‌ها را در سر دارد.

در مصاحبه‌ای مفصل با روزنامه‌ی مارکا، داویده آنچلوتی، پسر و دستیار کارلو آنچلوتی، درباره‌ی پایان دوران حضورش در رئال مادرید، رابطه‌‌اش با پدر، برنامه‌های آینده‌ با تیم ملی برزیل و البته چهره‌هایی چون ژابی آلونسو و تونی کروس صحبت کرد.
وداعی با اشک در برنابئو
خانواده‌ی آنچلوتی در حالی از رئال خداحافظی کردند که پایان راه، همراه با جام و تشویق و اشک بود.
 در ابتدای فصل می‌دانستیم که جام جهانی باشگاه‌ها آخرین ایستگاه‌مان خواهد بود، چون قراردادمان تا ۲۰۲۶ بود. اما با توجه به شرایط، فکر می‌کنم بهترین پایان ممکن رقم خورد. تقدیر هواداران در برنابئو بعد از بازی... در باشگاهی مثل رئال مادرید، خداحافظی به این شکل خیلی نادر است.
او افزود:
 بله، خیلی گریه کردیم. حتی بیشتر از پدرم، من گریه کردم. ما خانواده‌ای هستیم که احساسات‌مان را پنهان نمی‌کنیم. خواهرم، پدرم، پدربزرگم... همه‌مان همین‌طور بودیم.
آینده‌ای زرد و سبز؛ مقصد بعدی: برزیل
حالا داویده در آستانه پیوستن به کادر فنی تیم ملی برزیل است، در کنار پدرش.
 رویای من این است که روزی سرمربی مستقل باشم. این را خوب می‌دانم. در پایان فصل، پدرم پیشنهاد همکاری در تیم ملی برزیل را داد. من کمی زمان خواستم تا فکر کنم و با برخی باشگاه‌ها صحبت کنم. در نهایت، احساس کردم که رفتن به جام جهانی با برزیل بهترین تصمیم ممکن است.
او همچنین به رابطه‌ی حرفه‌ای‌اش با کارلو اشاره کرد:
 ما همیشه با هم موافق نیستیم، شاید بیشتر وقت‌ها مخالفیم. اما این چیزی است که او از یک دستیار می‌خواهد. و من هم هنوز به راهنمایی نیاز دارم. تصمیم نهایی همیشه با اوست.
ژابی آلونسو؛ بهترین مربی جوان دنیا؟
با حضور ژابی آلونسو در نیمکت مادرید، داویده نه تنها ناراحت نیست، بلکه تحسینش هم می‌کند:
 برای من، پدرم بهترین مربی دنیاست. نفر دوم؟ ژابی آلونسو. او واقعاً مربی توانمندی‌ست. به نظرم، در حال حاضر بهترین مربی جوان دنیاست. او بهترین جانشین ممکن برای پدرم بود.
و ادامه می‌دهد:
 اصلاً اذیتم نمی‌کند که همه درباره‌ی تغییرات ژابی حرف می‌زنند. طبیعی‌ست. او تازه آمده، همه می‌خواهند روش کارش را بدانند. هر مربی سبک خاص خودش را دارد و فقط یک راه برای پیروزی وجود ندارد.
مصدومان، خداحافظی‌ها، و لحظه‌های فراموش‌نشدنی
داویده از سختی‌های فصل گذشته هم گفت، مخصوصاً مصدومیت‌ها:
 مصدومیت دنی کارواخال خیلی سخت بود. او مهره‌ای کلیدی‌ست. همچنین از دست دادن میلیتائو هم باعث شد مدافع کافی نداشته باشیم. ثباتی که لازم داشتیم تا در رقابت با بارسا بمانیم، از بین رفت.
درباره تونی کروس نیز گفت:
 جای خالی کروس به بزرگی خلا راموس، کریستیانو یا کاسمیرو بود. او بازیکنی خاص در تاریخ فوتبال و رئال مادرید است. رفتاری داشت که هیچ کادر فنی نمی‌توانست بسازد. ولی حالا، جای او را با بااستعدادترین بازیکن دنیا پر کردیم.
در پاسخ به سؤال درباره بهترین لحظه‌اش در رئال:
 گل سوم بنزما به پی‌اس‌جی بعد از شروع مجدد بازی؛ هرگز آن لحظه را فراموش نمی‌کنم.
و بدترین لحظه؟
 ال‌کلاسیکو، وقتی که ۴-۰ در برنابئو به بارسا باختیم؛ همان سال اول ژاوی.
رؤیای نیمکت رئال هنوز زنده است
او صادقانه اعتراف کرد:
 بله، رؤیای سرمربی شدن در رئال مادرید هنوز در سرم هست. کسی هست که چنین رؤیایی نداشته باشد؟