ایسنا/ مراسم تشییع جمال اجلالی در حالی برگزار شد که اشک و لبخند به یاد آن مرحوم درهم آمیخته بود، هنرمندان پیشکسوت یکی پس از دیگری از مردی یاد کردند که «همه تلخی‌های زندگی را با شیرینی وجودش تاب می‌آورد» و حالا رفتنش، تئاتر، سینما و تلویزیون ایران را به سوگ نشانده است.

مراسم تشییع پیکر زنده‌یاد جمال اجلالی، بازیگر امروز (۱۰ تیرماه) با حضور جمعی از هنرمندان، خانواده و دوستداران این هنرمند فقید در قطعه هنرمندان بهشت زهرا (س) برگزار شد.

در این مراسم که با فضایی آکنده از اندوه و یادآوری خاطرات شیرین زنده یاد جمال اجلالی همراه بود، اصغر همت، سید عباس عظیمی‌، علی دهکردی، اتابک نادری و ... حضور داشتند و هر یک به بیان خاطرات و ویژگی‌های منحصر به فرد این هنرمند فقید پرداختند.

اصغر همت -بازیگر سینما و تئاتر- که اجرا این مراسم را برعهده داشت در ابتدا با چشمانی اشک‌بار و لحنی آکنده از احساس، خاطرات نیم قرن دوستی و همکاری خود را با اجلالی اینگونه روایت کرد: امروز روز سختی برای همه ماست. از اولین باری که جمال عزیز را در دانشکده هنرهای زیبا دیدم سال‌های زیادی می‌گذرد. آن روز مرداد ماه سال ۵۳ بود، من تازه قبولی دانشکده را گرفته بودم و برای دیدن اجرای پایان‌نامه آقای محمود هاشمی به سالن رفته بودم. ناگهان جوان قدبلندی با کلاه لبه‌دار و دستمال گردن وارد صحنه شد و تمام سالن را به خنده انداخت. در آن لحظه با خودم گفتم این چه هنر عجیبی است که یک نفر فقط با ورود به صحنه می‌تواند چنین شادی بیافریند؟ بعدها فهمیدم که جمال اجلالی سمبل شوخ‌طبعی و شادی در دانشکده هنرهای زیبا است.

او با اشاره به ویژگی‌های اخلاقی منحصر به فرد اجلالی ادامه داد: جمال تنها کسی بود که در این پنج دهه ندیدم از کسی دلخور باشد یا کینه‌ای به دل بگیرد. آنقدر مهربان و صمیمی بود که گاهی ما به شوخی به او می‌گفتیم «جمال جان، کمی هم سخت‌گیری کن!»، اما او همیشه با همان لبخند همیشگی پاسخ می‌داد. به راستی که در توصیف او باید گفت: «این همه تلخ، این همه شیرین».

این بازیگر در پایان با تشکر از همسر و خانواده اجلالی به‌پاس سال‌ها مراقبت و همراهی از این هنرمند، از جامعه تئاتر خواست تا یاد و خاطره او را همیشه زنده نگه دارند.

فقدان جمال اجلالی ضایعه‌ای جبران‌ناپذیر برای هنر ایران

در ادامه سید عباس عظیمی -رئیس مؤسسه هنرمندان پیشکسوت- با بیان این که این مکان‌ها جای صحبت کردن افرادی همچون او نیست، مراسم را فضایی برای ابراز اندوه عمیق جامعه هنری دانست و گفت: به نمایندگی از وزیر محترم فرهنگ و ارشاد اسلامی و همه هنرمندان پیشکسوت، این ضایعه بزرگ را به خانواده محترم اجلالی و جامعه هنری تسلیت می‌گویم. جمال اجلالی هنرمندی بود که با حضور گرم خود همیشه حال هنرمندان را خوب می‌کرد. امروز باید بیش از پیش به فکر هنرمندان پیشکسوت باشیم، چرا که وقتی حال هنرمندان خوب باشد، حال جامعه نیز خوب است.

جمال اجلالی همیشه در خاطره‌ها زنده خواهد ماند

علی دهکردی - مدیرعامل خانه سینما- در ادامه این مراسم با بیان خاطراتی از همکاری‌های هنری خود با اجلالی گفت و افزود: جمال عزیز حتی در سخت‌ترین شرایط فیلمبرداری و تمرینات تئاتر، با شوخ‌طبعی خاص خود فضایی سرشار از نشاط ایجاد می‌کرد. به یاد دارم گاهی با جملاتی مثل «پدر سوخته» خطابمان می‌کرد، اما هیچ‌کس از این سخنان ناراحت نمی‌شد، چون همه می‌دانستیم این زبان مخصوص و محبت‌آمیز خود او بود.

او از برنامه‌ریزی برای برگزاری مراسم بزرگداشتی درخور شأن این هنرمند در خانه سینما و خانه تئاتر خبر داد و ابراز کرد: به زودی گردهمایی‌ای ترتیب خواهیم داد تا همه دوستداران جمال فرصت یابند خاطرات خود را با او بازگو کنند.

استادی که شفافیت را به من آموخت

در بخش دیگری از این مراسم اتابک نادری -بازیگر _ با اشاره به همکاری‌اش با اجلالی در سریال «حکایت میرزا یحیی» گفت: من به عنوان بازیگری جوان، از جمال اجلالی درس‌های بسیاری آموختم. مهم‌ترین درسی که از او گرفتم، شفافیت در کار و زندگی بود. او همیشه با انرژی و آماده در صحنه حاضر می‌شد و تمام دیالوگ‌ها را به بهترین شکل اجرا می‌کرد. امروز جامعه تئاتر یکی از بهترین‌های خود را از دست داده است.

اگر هزار بار هم زندگی کنم، باز می‌خواهم پرستار جمال باشم

همسر زنده‌یاد جمال اجلالی نیز در بخشی از این مراسم با بیان خاطراتی از همسرش، فضای مراسم را آکنده از احساس کرد و گفت: امروز به همه شما می‌گویم که اگر هزار بار هم زندگی کنم، باز می‌خواهم در کنار جمال باشم و از او مراقبت کنم.

وی همچنین از تصمیم خانواده برای اهدای هزینه‌های مراسم به مؤسسات خیریه از جمله محک خبر داد و از همه حاضران برای همراهی و همدردی تشکر کرد.

مراسم تشییع این بازیگر پیشکسوت با نوای موسیقی سنتی ایرانی همراه بود.

در پایان، پیکر این هنرمند با بدرقه جمعی از دوستدارانش به سوی آرامگاه ابدی بدرقه شد و در قطعه هنرمندان آرام گرفت.