ایرنا/متن پیش رو در ایرنا منتشر شده و بازنشرش در آخرین خبر به معنای تاییدش نیست

در جریان تجاوز نظامی اسرائیل به ایران، جزو اولین افرادی بودم که بی‌درنگ و بدون هیچ تردیدی موضع خود را در حمایت از جمهوری اسلامی ایران اعلام کردم و این موضع را همچنان ادامه دادم.

زیرا معتقدم در شرایطی که کشور با تهدید خارجی مواجه است، ایستادن کنار نظام سیاسی، نه به معنای تأیید همه سیاست‌ها و عملکردها، بلکه به معنای دفاع از تمامیت ارضی و منافع ملی است. این وحدت ملی که در روزهای بحران شکل گرفت، نشان داد جامعه ایران هنوز می‌تواند در بزنگاه‌های حساس، اختلافات را کنار بگذارد و یکپارچه عمل کند.

با این حال، باید صادقانه اذعان کرد که حمایت از نظام در برابر تهدیدات خارجی، به معنای چشم‌پوشی از کاستی‌ها و اشتباهات نیست.

من همواره منتقد سیاست‌هایی بوده‌ام که توسعه اقتصادی کشور را به خطر انداخته یا آزادی‌ها را محدود کرده‌ است. با این همه معتقدم اگر مسئولان خواهان تعمیق و گسترش حمایت مردمی هستند، ناگزیر باید ظرفیت انتقادپذیری خود را افزایش دهند.

تشکل‌ها و انجمن‌های صنفی نیز باید امکان فعالیت مستقل داشته باشند.

تنها در این صورت است که نظام می‌تواند از پشتوانه‌ای بیشتر برخوردار شود؛ پشتوانه‌ای که به مراتب قوی‌تر از هر ابزار دیگر است. در نهایت، قدرت و استحکام یک نظام سیاسی از اعتماد و حمایت بخش قابل توجهی از مردمش سرچشمه می‌گیرد و به همین دلیل بازتعریف وحدت ملی و پذیرش نقد، کلید پایداری و موفقیت آینده ایران خواهد بود.

در مسأله امنیت داخلی نیز باید ریشه‌ها را دید. تجربه جنگ ایران و عراق نشان داد که وقتی مردم نظام را از خود می‌دانند، حتی در سخت‌ترین شرایط حاضر به همکاری با دشمن نمی‌شوند. امروز اما بخشی از آسیب‌ها ناشی از برخی شکاف‌های شکل گرفته است و چاره آن بازسازی اعتماد عمومی و بازگرداندن حس تعلق از مسیر اصلاحات است.

در نهایت اینکه، عبور از بحران‌ها و دستیابی به امنیت پایدار، تنها از مسیر وحدت ملی، پذیرش نقد و اصلاح می‌گذرد. این مسیر، ایران را در برابر تهدیدات خارجی و آسیب‌های داخلی مقاوم‌تر خواهد کرد.