پدال/ اگرچه نزدیک به دو دهه از تولید آخرین GTO می‌گذرد و برند پونتیاک دیگر وجود ندارد اما این نام همچنان در قلب طرفداران ماسل کارها زنده است.
 
GTO در سال ۱۹۶۴ به‌عنوان پکیجی پرفورمنس برای مدل میان سایز پونتیاک تمپست معرفی شد. این خودرو با دو نسخه از موتور قدرتمند V8 که از مدل‌های بزرگ‌تر پونتیاک قرض گرفته شده بود، به موفقیت بزرگی دست یافت و به عقیده بسیاری از مورخان، موج جنون ماسل ‌کارها را آغاز کرد. پونتیاک این مدل مشهور را در پنج نسل و نسخه‌های متعدد تولید کرد که هرچند برخی ناامیدکننده بودند اما برخی دیگر به افسانه‌های ماسل کار تبدیل شدند. در این مقاله، پنج نسخه برجسته تاریخ GTO را مرور می‌کنیم.

پونتیاک GTO سال ۱۹۶۴

پیش از سال ۱۹۶۴، خودروهای میان سایز پرفورمنس بالا وجود داشتند اما همگی تولید محدود، مناسب پیست درگ و گران‌قیمت بودند. پونتیاک با پکیج GTO این استراتژی را تغییر داد و آن را با بازاریابی گسترده و قیمتی مقرون‌به‌صرفه برای همه طرفداران عرضه کرد. GTO اولیه در نسخه‌های کوپه، هاردتاپ و کانورتیبل بر اساس تمپست قابل سفارش بود. کسانی که پکیج GTO را انتخاب می‌کردند، از موتور ۶.۴ لیتری V8 با یک کاربراتور چهار دهنه بهره‌مند می‌شدند که ۳۲۵ اسب بخار تولید می‌کرد. این پکیج شامل گیربکس دستی سه سرعته با شیفتر هرست، نشان‌های GTO، ورودی‌های هوای کاپوت، فنرهای سفت‌تر، آنتی‌رول جلوی بزرگ‌تر و رینگ‌های عریض‌تر با لاستیک‌های ردلاین بود. برای کسانی که خودروی قوی‌تری می‌خواستند، آپشن‌هایی مانند گیربکس دستی چهار سرعته یا موتور تری‌پاور با سه کاربراتور دو دهنه وجود داشت که قدرت را به ۳۴۸ اسب بخار افزایش می‌داد.

پونتیاک GTO تری پاور سال ۱۹۶۵

با وجود موفقیت GTO در سال اول عرضه، پونتیاک بیکار ننشست و در سال ۱۹۶۵ نسخه بهبودیافته‌ای از GTO را معرفی کرد. این مدل همچنان پکیجی برای تمپست بود و تمام بهبودهای ظاهری مدل‌های میان سایز پونتیاک را تجربه کرد اما حدود ۴۵ کیلوگرم سنگین‌تر شد. برای جبران وزن اضافی و بهبود پرفورمنس، مهندسان پونتیاک جریان هوای موتور ۳۸۹ را بهبود بخشیدند. درنتیجه، موتور سفارشی تری‌پاور اکنون ۳۶۰ اسب بخار تولید می‌کرد و با وجود وزن بیشتر، GTO ۱۹۶۵ کمی سریع‌تر بود. درواقع، GTO مدل ۱۹۶۵ مجهز به موتور تری‌پاور و گیربکس دستی چهار سرعته، پادشاه مسافت ۴۰۰ متر در میان ماسل کارهای تولیدی سال بود. این خودرو مسیر ۴۰۰ متر در ۱۴.۵ ثانیه طی کرد که نه‌تنها سریع‌تر از مدل قبلی بود بلکه از رقیب جدید و قدرتمندش، یعنی شورلت شِوِل SS 396 نیز بهتر عمل کرد.

پونتیاک GTO جاج سال ۱۹۶۹

پونتیاک به بهبود GTO ادامه داد و در سال ۱۹۶۶ آن را به یک مدل مستقل تبدیل کرد. در سال ۱۹۶۸، کل مدل‌های میان سایز پونتیاک ازجمله GTO، کاملاً بازطراحی شد و یک سال بعد، پونتیاک پکیج جدیدی به نام جاج را معرفی کرد. این پکیج در ابتدا به‌عنوان جایگزینی ارزان‌تر برای GTO استاندارد طراحی شده بود اما در نمایندگی‌ها به گزینه‌ای رده‌بالا تبدیل شد. جاج با برچسب‌های منحصربه‌فرد، شیفتر T شکل هرست، اسپویلر عقب و رینگ‌های رالی II عرضه می‌شد. زیر کاپوت، موتور استاندارد ۶.۶ لیتری رم ایر II با ۳۶۶ اسب بخار قرار داشت اما علاقه‌مندانی که قدرت بیشتری می‌خواستند، می‌توانستند نسخه سفارشی رم ایر IV را انتخاب کنند که روی کاغذ ۳۷۰ اسب بخار تولید می‌کرد اما در عمل بسیار توانمندتر بود.

پونتیاک GTO رم ایر IV سال ۱۹۷۰

سال ۱۹۷۰ هیجان‌انگیزترین سال عصر طلایی ماسل کارها محسوب می‌شود. یکی از دلایل این موضوع، تصمیم جنرال موتورز برای لغو محدودیت ۶.۵ لیتری برای موتورهای خودروهای میان سایز بود که به برندهایش اجازه داد موتورهای V8 قدرتمندی را معرفی کنند؛ بنابراین، پونتیاک موتور جدید ۷.۵ لیتری را معرفی کرد. این موتور رسماً ۳۶۰ اسب بخار تولید می‌کرد که تنها ۱۰ اسب بخار بیشتر از موتور استاندارد ۶.۶ لیتری بود. درحالی‌که برخی برای خرید موتور جدید که در ابتدا فقط برای GTO غیرجاج در دسترس بود هجوم آوردند، افراد آگاه‌تر موتور ۶.۶ لیتری رم ایر IV را انتخاب کردند. این موتور سبک‌تر از ۷.۵ لیتری بود و با ۳۷۰ اسب بخار قدرت، به GTO اجازه داد تا مسیر ۴۰۰ متر را در ۱۳.۶ ثانیه طی کند.

پونتیاک GTO سال‌های ۲۰۰۵ و ۲۰۰۶

با پایان عصر طلایی ماسل کارها، GTO در سال ۱۹۷۳ کوچک‌تر شد و یک سال بعداً به شورلت نوا با برند پونتیاک تبدیل شد که خیلی زود کنار رفت. طرفداران پونتیاک سال‌ها منتظر GTO جدید بودند اما این خودرو بازنگشت تا اینکه سرانجام در سال ۲۰۰۴ معجزه رخ داد. بااین‌حال، GTO جدید چیزی بیش از هولدن مونارو ری‌بج شده نبود. به همین دلیل، برخی از طرفداران دوآتشه ممکن است از حضور GTO نسل پنجم در این فهرست ناراحت شوند اما اگر از این حقیقت که خودرویی استرالیایی بود چشم‌پوشی کنیم، این مدل شایسته جایگاهی در لیست ما هست. این کوپه ابتدا با موتور ۵.۷ لیتری V8 بلوک کوچک شورلت LS1 با ۳۵۰ اسب بخار عرضه شد که در سال ۲۰۰۵ با موتور ۶ لیتری LS2 با ۴۰۰ اسب بخار جایگزین شد. با موتور دوم، GTO از صفر تا ۹۷ کیلومتر بر ساعت را در ۴.۷ ثانیه طی کرد و مسافت ۴۰۰ متر را در ۱۳ ثانیه می‌پیمود.