روزنامه تاگس شاو در مطلبی به مناسبت یک سال حکومتداری کی یر استارمر در انگلیس نوشت: حدود یک سال پیش، استارمر در انتخابات بریتانیا پیروز شد. پس از سال‌ها هرج و مرج حزب محافظه‌کار، قرار بود وی به عنوان نخست‌وزیر جدید جدیت را به سیاست کشور بازگرداند. اما دولت او همچنان اشتباه پشت اشتباه را مرتکب شد.

حدود یک سال پس از پیروزی قاطع حزب کارگر در انتخابات انگلیس کی‌یر استارمر، در هفته جاری خود را با ویرانه‌های یک بسته قانونی مهم روبرو دید.

این بسته قانونی شامل کاهش‌ گسترده در بودجه معلولین و کمک‌های اجتماعی بود که استارمر و راشل ریوز، وزیر دارایی‌اش، می‌خواستند علیرغم تمام مخالفت‌های درون حزبی خود، آن را به تصویب برسانند تا معادل بیش از شش میلیارد یورو صرفه‌جویی شود. با توجه به وضعیت وخیم مالی عمومی بریتانیا، هفته گذشته اعلام شد که این تنها گام ممکن برای صرقه جویی است.

اما تنها چند روز بعد از این اعلام عملاً چیزی از این بسته قانونی باقی نمانده است. پس از شورش بی‌سابقه بیش از 120 نفر از نمایندگان مجلس، استارمر مجبور شد تقریباً کل این طرح پیشنهادی را روز چهارشنبه پس بگیرد.

از آن زمان، اکثریت قاطع 156 نماینده حزب کارگر در مجلس عوام در شرایط شکننده ای قرار گرفته‌اند و اقتدار شخص استارمر و وزیر دارایی‌اش به شدت متزلزل شده است، در حالی که حفره عظیم مالی در خزانه دولت همچنان در حال افزایش است.

این شکست استارمر در رأی‌گیری مجلس عوام، قابل توجه ترین شکست و ناکامی تاکنون در اولین سال قدرت استارمر است، که در آن دولت او از سال 1945 تاکنون بیش از هر دولت دیگری - به استثنای لیز تراس- اشتباه کرده است.

آمار نظرسنجی‌های فعلی نیز این را نشان می‌دهد: دولت استارمر به طور میانگین حدود ​​23 درصد محبوبیت دارد که این نیز یکی از پایین‌ترین میزان محبوبیت برای یک دولت در تاریخ این کشور است.

سوال بزرگ، به ویژه برای کسانی که شاهد مهارت استارمر در عرصه بین‌المللی بوده‌اند، این است که چگونه چنین اکثریت قاطعی در پارلمان تنها در عرض یک سال از بین رفت؟ چه اشتباهی در داونینگ استریت رخ داد؟

نخست وزیر بریتانیا در عرض این یک سال سخنرانی‌هایی ایراد کرد که نشان‌دهنده نگرانی او از کاهش تعداد رأی‌دهندگان در نظرسنجی‌ها بود و به طور فزاینده‌ای روایت‌های پوپولیست‌های راست‌گرای نزدیک به نایجل فاراژ را تکرار می‌کرد. این استراتژی‌ای است که در سال‌های گذشته نیز برای محافظه‌کاران شکست خورده بود. اما به نظر نمی‌رسید که این موضوع مانع از تکرار همان اشتباه توسط استارمر و رئیس دفترش شود.

بنابراین به جای اینکه با آرامش برای تغییر سیاسی تلاش شود، واکنش‌های تندی به جدیدترین تیترهای خصمانه از مطبوعات زرد عمدتاً راست‌گرا وجود داشت، که دولت استارمر از ابتدا سعی در برچیدن آنها داشت.

اوج این تحول، سخنرانی ماه مه امسال بود، زمانی که استارمر از خسارات غیرقابل محاسبه مهاجرت به کشور صحبت کرد. او اعلام کرد که کشور در معرض خطر تبدیل شدن به جزیره بیگانگان است. این اصطلاحی است که نمایندگان چپ‌گرای حزب کارگر را به یاد انوک پاول می‌انداخت، که در دهه 1960 به دلیل اظهارات نژادپرستانه‌اش از دولت محافظه‌کار برکنار شد.

پس از آنکه این سخنرانی استارمر خشم گسترده‌ای را نه تنها در حزب خودش برانگیخت، وی هفته گذشته در مصاحبه‌ای عذرخواهی کرد. او ادعا کرد که حواسش به رویدادهای سیاست خارجی پرت شده و متن سخنرانی را به اندازه کافی از قبل نخوانده بوده است. اگرچه این ژست عذرخواهی، که در بین سیاستمداران نادر شده است، ممکن است در اصل مورد استقبال قرار گیرد، اما در کنار اشتباهات سیاسی عظیم چند ماه گذشته، استارمر را ضعیف، نامتمرکز و سردرگم نشان می‌دهد.

بخصوص این موضوع مشکل اصلی سال اول حضور او در دولت را تقویت می‌کند که آن فقدان کامل یک چشم‌انداز و یک روایت سیاسی است. شعار اصلی چند هفته اول استارمر مبنی بر اینکه دولت می‌خواهد رشد اقتصادی را احیا کند، در مواجهه با فقدان گام‌های روشن در این جهت، پوچ و توخالی به نظر می‌رسد.

از طرفی استارمر همچنان هرگونه آشتی واقعی با اتحادیه گمرکی اتحادیه اروپا را که می‌تواند تولید ناخالص داخلی بریتانیا را که از زمان برگزیت رو به کاهش بوده است، افزایش دهد رد کرد. این در حالی است که بیش از 60 درصد بریتانیایی‌ها اکنون برگزیت را یک اشتباه می‌دانند.

استارمر یک سیاستمدار نیست، بلکه تکنوکراتی است که در عصر دیجیتال، چشم‌انداز سیاسی را طوری هدایت می‌کند که گویی در یک میدان مین ناآشنا حرکت می‌کند. در محیطی که توسط پوپولیسم راست‌گرا ویران شده است، چنین تلاش آزمایشی برای ترمیم خسارات ناشی از سال‌ها سوءمدیریت و برگزیت، تنها می‌تواند این برداشت رأی‌دهندگان را تقویت کند که احزاب اصلی در این کشور در نهایت یکسان هستند.

نایجل فاراژ از حزب پوپولیستی راست‌گرای «اصلاحات بریتانیا» در حال حاضر به وضوح در نظرسنجی‌ها پیشتاز است. دیگر نمی‌توان این احتمال را رد کرد که اگر استارمر به همین منوال ادامه دهد، در انتخابات بعدی به عنوان نخست‌وزیر به داونینگ استریت راه نخواهد یافت.

تنها عاملی که نخست وزیر بریتانیا در کنار خود دارد، زمان است. بعید است انتخابات بعدی تا سال 2029 برگزار شود. تا آن زمان، کی‌یر استارمر باید مسیر دولت خود را کاملاً تغییر دهد.