ایرنا/ هم‌زمان با نهمین روز از ماه محرم، مردم ساوه در آیین‌های عزاداری تاسوعای حسینی، با زمزمه نام حضرت عباس (ع)، علم وفاداری را به دوش کشیده و دل‌سپرده به قافله کربلا، سینه بر مظلومیت و رشادت علمدار کربلا کوبیدند.

در شهر ساوه، تاسوعا فقط یک روز از تقویم نیست، بلکه روزی‌ست که صدای زنجیرها، بوی نذری‌ها، اشک‌های جاری بر گونه‌ها و حزن جاری در کوچه‌ها، یاد علمداری را زنده می‌کند که هنوز دل‌ها را از خود بی‌خود می‌سازد. خیابان‌ها، مساجد، تکایا و حتی نگاه مردم، همه سیاه‌پوش عزایی‌اند که قرن‌هاست تکرار می‌شود اما هیچ‌گاه کهنه نمی‌گردد.

صبح تاسوعا هنوز به نیمه نرسیده که صدای طبل‌ها در کوچه‌های شهر می‌پیچد؛ مردان، زنان و کودکان دسته‌دسته روانه تکایا می‌شوند. چهره‌هایی که در اشک شناورند و دستانی که بر سینه فرود می‌آید، گواه عشق بی‌پایانی‌ست که ساوجی‌ها به خاندان عصمت و طهارت (ع) دارند.

عزاداران حسینی در این روز با ذکر یا ابوالفضل، دل به دلاوری و وفای آن بزرگ‌مرد تاریخ سپرده‌اند. پرچم‌های مشکی و سبز با نام حضرت عباس (ع) بر فراز دست‌های عاشقان می‌لرزد، گویی در میان غبار تاریخ هنوز صدای "هل من ناصر" امام حسین (ع) به گوش می‌رسد و ساوجی‌ها لبیک‌گوی آن ندا هستند.

آیین‌های عزاداری از شب گذشته آغاز شده و امروز نیز در قالب دسته‌روی هیات‌ها در خیابان‌ها ادامه دارد.

عَلَم‌های بلند در دستان جوانان و کودکان، غمه‌های حزین در دل‌ نوحه‌خوان‌ها، نشانی است از ایمان ریشه‌داری که مردم این دیار به حضرت عباس (ع) دارند؛ همان یاری که در عطش کربلا، لب تشنه ماند اما وفا را سیراب کرد.

از دیرباز، مردم ساوه ماه محرم را فرصتی برای بخشش، کمک به نیازمندان، پخت نذری و قرائت زیارت عاشورا دانسته‌اند. در تاسوعا، این سنت‌ها قوت می‌گیرد؛ عطر برنج نذری در کوچه‌ها می‌پیچد، نان گرم میان دستانی که نیاز دارند می‌چرخد و دل‌هایی که در این عزاداری‌ها، سبک می‌شوند.

شهر ساوه در کنار عزاداری خیابانی، در بقاع متبرکه‌ای چون امام‌زاده سید علی‌اصغر (ع)، شاهزاده حسین (ع)، سید یحیی (ع) و سلطان اسماعیل (ع) شاهد حضور پررنگ عزادارانی است که با نیت حاجت، دخیل به ضریح می‌بندند و به زمزمه‌های عاشقانه و اشک‌آلود می‌پردازند.

در این روز، صدها هیات رسمی و غیررسمی در گوشه‌گوشه شهر و روستاهای ساوه به عزاداری می‌پردازند. نوای "وا عباسا" در تمام شهر شنیده می‌شود. مردان در صفوف منظم سینه‌زنی، کودکان با لباس‌های مشکی کوچکشان، و زنان با چشم‌هایی نمناک، گویی هر کدام تکه‌ای از آن واقعه عظیم را در دل دارند.

محرم در باور ساوجی‌ها، فقط روضه و زنجیر نیست؛ تجدید پیمانی است با ولایت، با مظلومیت، و با قیامی که هنوز هم روشنگر مسیر آزادگان عالم است. و تاسوعا، روزی است که علم بر زمین نمی‌ماند؛ حتی اگر دستان بریده باشد، دل‌هایی هست که آن را برافراشته نگه دارد.

تاسوعای حسینی در ساوه، امتداد یک ایمان است؛ از دل تاریخ تا امروز. در شهری که دل‌هایش برای علمدار کربلا می‌تپد، علم عشق بر دوش مردم است و اشک بر گونه، نذر نامی که هنوز هم در عطش، وفا را فریاد می‌زند: یا عباس...