ورزش 3/فوتبال، ورزشی که گاه شور و شوق انسانی را ‏به اوج رسانده و ورزشگاه‌ها را پر از ده‌ها هزار انسان عاشق می‌کند، ‏گاهی هم کوچکتر از آن است که بتواند وزن زندگی را تحمل کند. یا ‏بهتر است بگوییم کوچکتر از آن است که سبکی تحمل‌ناپذیر مرگ را ‏تحمل کند. ‏
دیشب در استادیوم مت‌لایف درحالیکه 70 هزار نفر منتظر شروع بازی ‏رئال مادرید و دورتموند بودند سکوتی در ورزشگاه حاکم شد که بیشتر ‏از هر گلی ارزش داشت. یک دقیقه سکوتی که قلب‌ها را مچاله کرد ‏چرا که ادای دین نبود، وداع بود. وداع با دیوگو ژوتا. ‏
ترنت الکساندر آرنولد که سالها در کنار ژوتا بازی کرده بود کاملا در هم ‏شکسته بود. او یک رفیق را از دست داده بود. پنج سال بازی کردن در ‏کنار دیوگو و هم‌اتاقی بودن با او چیزی نبود که ترنت بتواند به این ‏راحتی فراموش کند.

در پایان بازی هم وقتی مصاحبه ترنت را دیدیم به نظر می‌رسید در آن ‏لحظات فوتبال برای او بی‌اهمیت شده است. ستاره انگلیسی رئال ‏مادرید گفت: "هنوز در شوک هستم. طبیعی هم هست. چطور ‏می‌شود با چنین اتفاقی کنار آمد؟ چطور می‌شود وقتی قلبت در جای ‏دیگری است فوتبال بازی کرد؟"‏
قبل از اینکه سوت شروع زده شده و توپ به گردش در بیاید ترنت از ‏هم‌تیمی‌های رئالی‌اش جدا شد تا به تنهایی برای دیوگو و برادر ‏درگذشته‌اش دعا کند. او در پایان بازی گفت: "یادم می‌آید که وقتی ‏بیدار شدم دیدم یک عالمه پیام برایم آمده و همه دارند می‌گویند ‏روحش در آرامش باشد. نمی‌دانستم چه کسی را می‌گویند. شبکه‌های ‏اجتماعی را باز کردم و چیزی که دیدم را باور نمی‌کردم. مگر می‌شود؟ ‏هنوز در شک هستم. دیوگو برای من فراتر از یک دوست بود. او ‏خانواده من بود". 

مهمترین لحظات بازی دیشب برای ترنت نه پاس گلی که داد و نه ‏لحظاتی بود که در پایان بازی هم‌تیمی‌هایش به سراغ او رفته و در ‏آغوشش گرفتند تا به ترنت دلداری بدهند. ستاره انگلیسی رئال آرام و ‏بی سر و صدا دوباره از هم‌تیمی‌هایش فاصله گرفت و درحالیکه ‏سرش را پایین انداخته بود در تنهایی دعا را شروع کرد. ‏
گاهی اوقات آنقدر فوتبالیستها را در حالی فریاد شادمانه زدن، در حال ‏بالای سر بردن جام‌ها و کیف کردن با جوایز می‌بینیم که یادمان ‏می‌رود فوتبالیست‌ها هم انسان هستند و احساس دارند. ترنت ‏الکساندر آرنولد دیشب این واقعیت را یک بار دیگر مقابل چشم‌های ‏ما گذاشت. ‏