مهر/با وجود پیشرفت فوتبال زنان در سال‌های اخیر مشکلات مالی همچنان دامنگیر بسیاری از تیم‌هاست مسأله‌ای که این روزها روند رشد این رشته را با تهدیدی جدی مواجه کرده است.
فوتبال زنان ایران با همه تلاش‌ها و پیشرفت‌های سال‌های اخیر هنوز درگیر مشکلات ریشه‌داری است که آینده این ورزش را به شدت تهدید می‌کند. در روزهایی که توجه رسانه‌ها بیشتر معطوف به نقل و انتقالات تابستانی و سرنوشت سرمربیان بزرگ در فوتبال مردان است فوتبال زنان با بحرانی جدی (بحران مالی و بی تعهدی باشگاه‌ها) اما بی‌سر و صدا دست‌وپنجه نرم می‌کند.
طی روزهای گذشته فرزانه نصری سرمربی تیم فوتبال زنان تام اصفهان به طور رسمی از سمت خود استعفا داد. تصمیمی که نه‌تنها یک شوک بزرگ به بدنه این تیم وارد کرد بلکه آژیر خطری جدی برای کل لیگ برتر زنان به صدا درآورد. نصری در دلایل کناره‌گیری خود به صراحت از عدم اجرای تعهدات مالی باشگاه سخن گفته مسأله‌ای که متأسفانه حالا دیگر به یک رویه عادی در فوتبال زنان تبدیل شده است.
تام اصفهان که پس از انحلال تیم فوتبال زنان ذوب‌آهن به عنوان نماینده اصلی استان در لیگ فعالیت می‌کرد با رفتن سرمربی‌اش حالا در وضعیت مبهمی قرار گرفته است. بازیکنان این تیم نیز شرایط مساعدی ندارند. گزارش‌ها حاکی از آن است که بیشتر اعضای تیم کمتر از ۵۰ درصد حقوق خود را دریافت کرده‌اند و بین ۲۰ تا ۳۰ درصد از مطالبات آنان همچنان معلق باقی مانده است. شرایطی که روحیه بازیکنان را تضعیف کرده و ممکن است زمینه‌ساز ترک ستاره‌ها و افت فنی تیم در فصل پیش رو باشد.
این بحران البته فقط به تام محدود نمی‌شود. اخیراً گزارش‌هایی از باشگاه سپاهان نیز منتشر شد که بر اساس آن پرداختی‌های این باشگاه به بازیکنان زن نیز کامل انجام نشده بود. با وجود اینکه سپاهان یکی از باشگاه‌های حرفه‌ای و باسابقه فوتبال ایران است اما حتی چنین تیمی نیز از دام مشکلات مالی در فوتبال زنان در امان نمانده است. این موضوع نشان می‌دهد که مسأله ساختاری‌تر از آن چیزی‌ست که تصور می‌شود.
فوتبال زنان ایران در حالی درگیر این بحران‌هاست که طی دو سال گذشته روند رشد قابل توجهی داشته است. از صعود نماینده ایران به جمع هشت تیم برتر آسیا در لیگ قهرمانان گرفته تا افزایش علاقه‌مندی نوجوانان به حضور در این رشته همه حکایت از پتانسیل بالا و ظرفیت بالنده فوتبال زنان دارند. اما در نبود تضمین‌های مالی، زیرساخت‌های پایدار و پشتیبانی حرفه‌ای از سوی باشگاه‌ها و نهادهای مسئول این پیشرفت‌ها بیشتر شبیه ساختن روی شن‌های روان خواهد بود.
در شرایطی که باشگاه‌ها یکی پس از دیگری از ایفای تعهدات خود شانه خالی می‌کنند باید پرسید چه آینده‌ای برای فوتبال زنان ایران متصور است؟ اگر مربیان باتجربه کنار بروند و بازیکنان به دلیل بی‌توجهی مالی دل‌سرد شوند آیا می‌توان انتظار داشت این لیگ مسیر توسعه را ادامه دهد؟