شرق/متن پیش رو در شرق منتشر شده و بازنشرش در آخرین خبر به معنای تاییدش نیست

پیش از ظهر دوشنبه ۲۶ خردادماه، هم‌زمان با برگزاری جلسه‌ای فوق‌العاده و کاملا محرمانه از شورای‌ عالی امنیت ملی در مکانی حفاظت‌شده در غرب تهران، حمله‌ای هدفمند و با ابعادی گسترده صورت گرفت که به نظر می‌رسد از پیش برنامه‌ریزی شده بود. این حمله که به ورودی‌ها و خروجی‌های محل برگزاری جلسه انجام شد، زنگ خطری جدی را در سطوح بالای امنیتی کشور به صدا درآورد.

به گزارش نور‌نیوز؛ جلسه شورای‌ عالی امنیت ملی، به ریاست رئیس‌جمهور و با حضور رؤسای قوای سه‌گانه، دبیر شورا، نمایندگان رهبری، وزیر اطلاعات، وزیر امور خارجه، رئیس ستاد کل نیروهای مسلح، فرماندهان عالی نظامی و انتظامی و شماری از مقامات ارشد سیاسی تشکیل می‌شود. این نشست، یکی از مهم‌ترین و محرمانه‌ترین جلسات رسمی کشور پس از نشست‌های رهبری است که در آن سیاست‌های کلان دفاعی، امنیتی و راهبردی جمهوری اسلامی ایران بررسی و تصمیم‌گیری می‌شود. هدف قرارگرفتن چنین جلسه‌ای، علاوه بر ایجاد اخلال در روند تصمیم‌سازی، تلاشی آشکار برای ایجاد رعب و وحشت روانی در سطوح عالی نظام و نمایش نفوذ عملیاتی و اطلاعاتی دشمن تلقی می‌شود.

براساس گزارش‌های اولیه، مهاجمان با استفاده از چندین پرتابه انفجاری و هدف قراردادن مسیرهای فرار، سعی در قطع راه خروج اعضا داشتند. با وجود پیش‌بینی مسیرهای اضطراری، رئیس‌جمهور دچار جراحات سطحی شد و تعدادی از اعضا با مشکلات تنفسی خفیف روبه‌رو شدند؛ امری که نشان می‌دهد مهاجمان به سازوکارهای امنیتی و خروج اضطراری جلسه نیز اشراف داشتند.

خبر این حمله ابتدا توسط یک فعال رسانه‌ای در گفت‌وگو با صداوسیما اعلام شد و سپس دکتر علی لاریجانی، مشاور رهبر معظم انقلاب، به تشریح جزئیات آن پرداخت.

با وجود این، پرسش‌های مهمی درباره نارسایی‌های اطلاعاتی و امنیتی که پیش‌تر بستر سوءاستفاده دشمن برای ترور فرماندهان عالی نیروهای مسلح و دانشمندان هسته‌ای کشور را فراهم کرد، همچنان بی‌پاسخ مانده و انتظار می‌رود در زمان مناسب از سوی مسئولان مربوطه به آنها پاسخ داده شود. اما تفاوت اساسی این حمله در آن است که زمان و مکان دقیق جلسه‌ای فوق‌سری که احتمالا با هماهنگی بسیار محرمانه و در مدت‌زمانی کوتاه برگزار شده بود، چگونه بدون وجود یک عامل نفوذی در سطح میانی امکان‌پذیر بوده است؟

براساس اطلاعات، مقامات امنیتی تحقیقات گسترده‌ای را برای شناسایی مسیرهای نفوذ و عوامل داخلی احتمالی آغاز کرده‌اند. با توجه به شرایط اضطراری کنونی کشور و احتمال ادامه برنامه‌ریزی دشمن برای ضربه‌زدن به مراکز حیاتی و مقامات ارشد، ضرورت تقویت کنترل‌های امنیتی در این حوزه‌ها بیش از پیش احساس می‌شود.

یکی دیگر از نکات قابل توجه، نحوه اطلاع‌رسانی درباره این حادثه است. چرا خبر مهمی با این ابعاد ابتدا به صورت غیررسمی و مبهم منتشر شد و سپس تنها در رسانه‌های خاص بازتاب یافت و هیچ بیانیه رسمی از سوی مراجع مسئول صادر نشد؟ این سؤالی است که افکار عمومی منتظر پاسخ آن است.

حمله به چنین جلسه‌ای، نه‌تنها به معنای حمله به یک ساختمان، بلکه تهدیدی مستقیم علیه امنیت ملی و انسجام ساختاری جمهوری اسلامی ایران است. این رخداد باید از تمام ظرفیت‌های حقوقی و رسانه‌ای برای روشن‌شدن ابعاد این جنایت رژیم صهیونیستی و حمایت‌های کلان آمریکا بهره‌مند شود تا افکار عمومی جهان و مجامع بین‌المللی نسبت به قانون‌شکنی‌ها و عبور از خطوط قرمز حقوق بین‌الملل آگاه شوند. رسانه‌ها می‌توانند نقش مهم و تأثیرگذاری در این مسیر ایفا کنند.