فارس/ پدر شهید دانشمند باکویی با اعلام اینکه افتخار می‌کنم فرزندم را برای خدمت میهن، انقلاب و اسلام تقدیم کردم، گفت: هیچ نگرانی نداریم، فقط همسرم شبانه‌روز گریه می‌کند و اگر پیکر نوه‌ام پیدا شود غم و غصه‌مان التیام می‌یابد.

نام شهید یاسمین باکویی چون شمعی بی‌پیکر روشن بود؛ پیکری که هنوز نیامده، اما حضوری سنگین در دل‌ها دارد. مردم دودانگه در مراسم یادواره شهدا از پیر تا جوان، با چشمان نمناک و دل‌هایی پر از اندوه، آمده بودند تا نبودنش را به حضور تبدیل کنند؛ آمده بودند تا فاصله‌ای که نبود پیکر ایجاد کرده، با همدلی و عشق پر کنند.

در آن مراسم هر نگاه، هر زمزمه و هر قطعه شعر مرهمی بود بر زخم دلتنگی خانواده‌اش، انگار همه آمده بودند تا به مادر چشم‌انتظارش بگویند: "دلتنگی‌ات تنها نیست، ما همه در آغوش این درد شریک هستیم.

" شهید یاسمین باکویی اگرچه هنوز بازنگشته، اما روحش چون نسیم در بین درختان منطقه دودانگه وزیدن گرفته بود و مردم با بغضی در گلو و امیدی در دل، نشان دادند که شهید، حتی اگر جسمش نباشد قلب‌هایشان را تسخیر کرده است.