هم میهن/ «وفاق به چه قیمتی؟» عنوان یادداشت روز در روزنامه  به قلم  است که می‌توانید آن را در ادامه بخوانید:

این جنگ گرچه تهدید بود، ولی فرصتی هم شد، البته اگر استفاده شود. فرصت برای همه بود. از جمله فرصتی خوب بود برای مخالفان فن‌آوری و اینترنت که بدانند زندگی در دنیای امروز نه‌تنها بدون اینترنت ممکن نیست، بلکه هرگونه پیشرفتی هم مشروط به تقویت آن است. اگر هم عوارضی دارد یا باید با آن بسازیم یا کوشش کنیم که عوارض را کاهش دهیم. راه دیگری در میان نیست. ما نمی‌دانیم هدف از طرح پرسش‌های نمایندگان مجلس از وزیر ارتباطات در جلسه دیروز مجلس چه بود؟ هرچه بود، سبب خیر شد و آقای وزیر فرصتی یافت تا حقایق زیر را برای نمایندگان روشن کند:

اینکه؛ اینترنت حتی واجب‌تر از خیلی نیازهای دیگر شده است.

اینکه؛ فعالیت و ارائه خدمات در تمام حوزه‌های زندگی از ارتباطات گرفته تا بانکداری و خرده‌فروشی و خدمات بهداشتی و... همگی تحت تاثیر یا وابسته به وجود اینترنت هستند.

 اینکه؛ امرار معاش ده میلیون نفر از شهروندان ما به صورت مستقیم و غیرمستقیم به حوزه اقتصاد دیجیتال گره خورده است. هر گونه محدودیتی در اینترنت زندگی این بخش بزرگ از مردم را در خطر قرار می‌دهد.

اینکه؛ در شرایط جنگی اخیر، در حوزه اقتصاد دیجیتال و اشتغال؛ حدود ۳۰درصد کاهش اشتغال داشتیم. تقریباً هر روز، به اندازه پانصد میلیارد تومان؛ یعنی چیزی حدود ماهی ۱۵هزار میلیارد تومان که معادل اعتبارات سالانه برخی از وزارتخانه‌هاست‌، از ارزش افزوده اقتصاد کم شده و بیکاری را افزایش خواهد داد.

اینکه؛ چقدر این حوزه ضربه‌پذیر است و باید پاکیزه نگهداری شود؛ به‌طوری که در زمان ۱۲روز جنگ حدود ۲۰هزار حمله سایبری صورت گرفته و‌ با کوشش کارشناسان خنثی شده است.

اینکه؛ شبکه ملی اطلاعات به معنای منفک شدن از دنیا نیست، بلکه انجام بسیاری از مولفه‌های آن به تعاملات جهانی وابستگی دارد.

اینکه؛ اینترنت ایران آلوده است. دلیل آن نیز فیلترینگ و عدم پذیرش مردم و کوشش برای دور زدن آن از طریق فیلترشکن‌های مجانی است که کیفیت شبکه را هم کاهش داده.

اینکه؛ تصمیم به محدودیت اینترنت از سال۱۴۰۱ و در دولت قبل گرفته شده است. این سیاست نادرست نه‌تنها هیچ دستاوردی جز تقویت اقتصاد سیاه فیلترشکن‌‌فروشی و جاسوسی و آلودگی شبکه نداشته؛ بلکه موجب تضعیف این فن‌آوری هم شده است.

اینکه؛ اگر نمی‌توانند تولید محتوا کنند این تقصیر اینترنت نیست. با بستن اینترنت مشکل جناح حاکم حل نخواهد شد، بدتر می‌شود.

اینکه؛ بی‌توجهی به توسعه اینترنت موجب فرار و‌ مهاجرت نخبگان از کشور می‌شود و این یک خطر جدی علیه امنیت ایران است.

اینها فقط بخش قابل ذکر در فضای عمومی درباره معضلات مربوط به اینترنت است. به‌طور معمول، در گفت‌وگوهای خصوصی نکات بسیار بیشتری هم گفته می‌شود.

حال پرسش این است که آقای رئیس‌جمهور در برابر این توضیحات مستدل وزیر خودشان که بخشی از حقایق علمی را روشن کرد، چه اقدامی خواهند کرد؟ ما انتظاری از ذی‌نفعان دشمن اینترنت نداریم، ولی آیا این انصاف است که همچنان حقوق ۶۰میلیون کاربر اینترنت و مطالبات ملی به قیمت وفاق نادیده گرفته شود؟ وفاقی که طرف مقابل آن به هیچ صراطی مستقیم نیست؟

آقای پزشکیان حتماً از نتایج نظرسنجی‌ها مطلع هستند که در دوران جنگ اولین دغدغه نیمی از مردم و با فاصله زیاد عدم دسترسی به اینترنت بوده است. حالا چگونه می‌توان به نام وفاق در برابر شورای‌عالی فضای مجازی که کسی آنان را نمی‌شناسد، حقوق حقه این مردم را نادیده گرفت؟ شعار وفاق ارزشمند و موثر است؛ اما آیا به این قیمت گزاف؟