آخرین خبر/ در سرزمینی که نان پیدا نمی‌شود، اما خاک همیشه هست، کودکانی در آغوش مادران‌شان جان می‌دهند، بی‌آنکه حتی جهانی که حقوق بشر را فریاد می‌زند، صدای ضجه‌شان را بشنود. غزه این روزها فقط زیر آتش نیست بلکه زیر آوار دروغ‌های بشردوستانه، بی‌تفاوتی سرد قدرت‌ها و نفاق جهان عرب مدفون شده است. اینجا، زندگی به حاشیه رفته و مرگ، عادی‌ترین تصویر هر روز است. در غزه، اشک‌ هم دیگر کافی نیست.

روایت جنایتی زنده

جنگی که با وعده «نابودی حماس» آغاز شد، حالا به قتل‌عام یک ملت بی‌دفاع بدل شده است. منابع میدانی می‌گویند، چیزی از زیرساخت‌های غزه باقی نمانده؛ بیمارستان‌ها در محاصره‌اند، مدارس هدف گرفته شده‌اند و مردم از نان و آب محروم‌اند. بمباران‌های بی‌وقفه اسرائیل، نه‌تنها نظامی نیست، بلکه آشکارا غیرنظامیان را هدف قرار داده است. در شمال غزه، خانه‌ها با ساکنان‌شان دفن می‌شوند و در جنوب، تنها راه فرار، مرگ است. صدها هزار انسان آواره‌اند. در بیمارستان الشفاء پزشکان بدون تجهیزات و برق، با نور گوشی عمل جراحی انجام می‌دهند و در اردوگاه‌های آوارگان، کودکان با تن‌های لاغر و نگاه‌های خیره، نماد یک نسل سوخته‌اند.

سازمان‌های جهانی خنثی، اعراب خاموش؛ خیانت به خون فلسطین

وقتی جنایتی این‌چنین رخ می‌دهد، اما شورای امنیت تنها نگران «بیانیه متوازن» است، معنای «بی‌عملی بین‌المللی» وضوحی تازه پیدا می‌کند. بیانیه‌های محکومیت، جایگزین اقدامات واقعی شده‌اند؛ سازمان ملل، اتحادیه اروپا و حتی صلیب سرخ، عملاً تماشاچی‌اند. از سوی دیگر، دولت‌های عربی که مدعی دفاع از فلسطین‌اند، درگیر بازی‌های دیپلماتیک خود شده‌اند. مصر مرز رفح را بسته، عربستان نگران چشم‌انداز نرمال‌سازی روابط با تل‌آویو است، و اردن به بیانیه‌های محتاطانه بسنده کرده است.

بحران درون دیوارهای تل‌آویو

آن‌سوی این فاجعه، در داخل اسرائیل، وضعیت نیز چندان با ثبات نیست. فشار روانی شدید، تلفات سنگین نیروهای زمینی در عملیات‌های پرهزینه در مناطق متراکم شهری و افزایش اعتراضات علیه دولت نتانیاهو نشانه‌هایی از یک بحران داخلی‌اند. نظامیان اسرائیلی که وارد تونل‌ها و کوچه‌های باریک غزه می‌شوند یا بازنمی‌گردند یا با آسیب‌های جسمی و روانی جدی مواجه می‌شوند. ارتش اسرائیل، برخلاف ادعای «ارتش شکست‌ناپذیر»، به وضوح درگیر نبردی فرسایشی و فراتر از محاسباتش شده است.

سناریوهای تیره

افق پیش‌رو تیره است. نه نشانی از آتش‌بس فوری هست، نه امیدی به توقف کشتار. سناریوها از احتمال گسترش جنگ به مرزهای لبنان و دخالت گروه‌های مقاومت منطقه‌ای خبر می‌دهند. در داخل اسرائیل، فشار برای پایان جنگ در حال افزایش است اما کابینه افراطی حاکم عقب‌نشینی را به معنای شکست می‌داند. برای مردم غزه حتی پایان جنگ هم تضمین‌کننده نجات نیست. بازسازی زیر آوارها، التیام زخم‌های روانی و ترمیم یک نسل سوخته، زمان و اراده جهانی می‌خواهد که در حال حاضر در خواب عمیقی فرو رفته است.

غزه، آزمون وجدان بشر امروز

غزه دیگر یک مسئله فلسطینی نیست بلکه آینه تمام‌نمای جهان ماست؛ جهانی که قدرت را به اخلاق ترجیح می‌دهد و سیاست را جایگزین انسانیت کرده است. اگر غزه فراموش شود، این نه شکست فلسطین، بلکه شکست تمدن خواهد بود. وجدان بشر، اگر هنوز رمقی دارد باید از زیر آوار غزه برخیزد.

خبرنگار: زینب مهدوی‌فر