سیمون که از پدر و مادری بسکتبالیست و عضو سابق تیم ملی کوبا متولد شده، در نوجوانی آرزوی پیروی از ستاره‌های تیم بسکتبال بوستون سلتیکس مانند «راجان راندو» و «کوین گارنت» را داشت، اما سرنوشت او را به سمت والیبال سوق داد؛ ورزشی که برخلاف میل اولیه‌اش، در نهایت خانه اصلی استعداد و مقاومت او شد.

او که از سن 12 سالگی والیبال را آغاز کرد، می‌گوید تنها در سن 15 یا 16 سالگی واقعاً به این ورزش علاقه‌مند شد، آن هم به‌دلیل رفاقت و حس تیمی، نه جذابیت فنی بازی! سیمون با یادآوری شرایط دشوار تمرینی در کوبا اظهار داشت: ما توپ نداشتیم، زمین نداشتیم، تور هم نبود. روی گل، سیمان یا خاک قرمز تمرین می‌کردیم؛ خاکی که آب را می‌مکید. ولی دست از تلاش برنمی‌داشتیم.

وی همچنین با انتقاد از تفاوت شرایط تمرینی کوبا با اروپا، اشاره کرد که قدرت فیزیکی بالای بازیکنان کوبایی محصول همان سختی‌هاست، در حالی که بازیکنان اروپایی بیشتر به‌خاطر ساختار فنی‌شان شناخته می‌شوند.

سفرهای اولیه او با تیم ملی کوبا نیز پر از خاطرات تلخ بود: در 16 سالگی به روسیه سفر کردیم. از سرما شوکه شدم. فقط 10 دلار در ماه حقوق می‌گرفتم. حتی به عنوان فرزند ورزشکاران ملی، هیچ چیز نداشتم.

در سال 2010، پس از مسابقات جهانی، سیمون تصمیم به ترک تیم ملی کوبا گرفت. وعده‌هایی که درباره بهبود شرایط داده شده بود، محقق نشد و زندگی در اردوی تیم ملی با گرمای طاقت‌فرسا، غذای ناکافی و کمبود امکانات، غیرقابل تحمل بود.

برای خروج از کشور، سیمون مجبور شد با یک دختر ایتالیایی ازدواج کند تا به صورت قانونی بتواند به تیم «پیاچنزا» در سری A بپیوندد. وی گفت: باشگاه همه‌چیز را برایم فراهم کرد. حتی زمانی که هنوز در کوبا بودم، ماهی 300 دلار به من پرداخت می‌کرد که رقم بسیار زیادی بود.

او با تبعیض اجتماعی و اقتصادی نیز مواجه بوده است. به گفته سیمون، قیمت‌ها برای او چند برابر می‌شد چون مردم او را ثروتمند می‌دانستند: مثلاً یک کیسه سیمان برای دیگران 80 دلار بود، برای من 250 دلار. مجبور می‌شدم از دوستانم بخواهم به جایم خرید کنند.

فقدان مادر و مسئولیت نگهداری از برادر معلولش، بار بزرگی بر دوش سیمون گذاشته است. با وجود ممنوعیت ورود به سالن‌های ورزشی کوبا پس از ترک تیم ملی، او بار دیگر به تیم بازگشته است؛ تنها به دلیل عشق به مردمش: مردم کوبا حتی اگر نتوانند بازی‌ها را ببینند، ما را در شبکه‌های اجتماعی دنبال می‌کنند. از کسانی پیام می‌گیرم که حتی غذا برای خوردن ندارند، ولی با پیروزی ما خوشحال می‌شوند.

سفرهای طاقت‌فرسای تیم ملی، سپری کردن شب در فرودگاه‌ها، کمبود امکانات و تفاوت فاحش با شرایط تیم‌های اروپایی، همچنان بخشی از واقعیت ورزش کوباست؛ اما سیمون همچنان با مردمش مانده است. او در پایان گفت: وقتی در خیابان قدم می‌زنم، مردم من را صدا می‌زنند. این نشان می‌دهد که آنچه ما انجام می‌دهیم برای آن‌ها مهم است.

روبرتلاندی سیمون، تنها یک بازیکن والیبال نیست؛ او نماد مقاومت، امید و افتخار ملی برای نسلی از کوبایی‌هاست که در میانه سختی‌ها، هنوز رؤیای پیروزی در قلبشان زنده است.