در حالی که بهنوش طباطبایی برای ایفای نقش «زری» ماه‌ها در شیراز اقامت داشته تا گویشش به لهجه‌ی بومی نزدیک‌تر شود، به نظر می‌رسد درخشانی چنین مسیری را طی نکرده و حاصل کار با واکنش‌ها و انتقادهای گسترده‌ای از سوی مخاطبان مواجه شده است. بسیاری از تماشاگران می‌پرسند: «اگر توانایی اجرای درست لهجه وجود ندارد، چه ضرورتی برای استفاده از آن هست؟»

آیا در شرایطی که امکان ارائه‌ی یک لهجه‌ی طبیعی و باورپذیر وجود ندارد، اصرار بر استفاده از لهجه تصمیمی منطقی و حرفه‌ای به شمار می‌آید؟