هم میهن/متن پیش رو در هم میهن منتشر شده و بازنشرش در آخرین خبر به معنای تاییدش نیست

این روزها اما سخت‌ترین کار جهان خوابیدن است. در عالمی که مرگ ارزان و آسان است تمرین مردن سخت‌ترین کار عالم شده است.
 
 امیر جدیدی-روزنامه‌نگار و عکاس|این روزها شاید سخت‌ترین کار جهان برای آدمیزاد همین خوابیدن است. می‌خواهی چشم روی چشم بگذاری. دمی آسایش به وجودت راه دهی. اما چطور؟

چطور می‌شود چشم بست و پشت هر بار چشم بستن تصویر دهشتناکی به خاطرت نیاید. چطور می‌شود خوابید وقتی که جهان برای هزار، هزارمین بار ظلمتکده کفرآباد شده است.

خواب، حالتی طبیعی از زندگی آدمیزاد است، این را هم من می‌دانم و هم شما. حتی می‌دانیم که در خواب فعالیت آگاهانه ذهن کم می‌شود، حواس خاموش می‌شوند و این بدن خسته برای لختی هم که شده به حالت استندبای در می‌آید.

اما خواب حقیقتاً یک فرآیند فیزیولوژیک است؟ اگر اینطور بود که بدن باید هر وقت که اراده می‌کرد بر زمین‌مان می‌زد و به خواب غفلتمان فرو می‌برد. ما آدمیزادیم و به حکم آدم بودن‌مان خواب تنها یک فرایندی زیستی یا استراحت جسمانی نیست.

خواب آدمیزاد یک تجربه روحانی است؛ تجربه‌ای که تو را به عالمی بین حقیقت و مجاز پرت می‌کند. اینجا همان جایی است که می‌شود به واسطه رویا به عالمی پا گذاشت که خبری از ظلم نباشد.

این روزها اما سخت‌ترین کار جهان خوابیدن است. در عالمی که مرگ ارزان و آسان است تمرین مردن سخت‌ترین کار عالم شده است. خنده‌دار است.

ما با هر بار خوابیدن تکه‌ای از روح‌مان را رها می‌کنیم، آن تکه روح از بدن جدا می‌شود، اما پیوندی ضعیف با بدن نگه می‌دارد در واقع از پل رد می‌شود اما پشت سرش پل را خراب نمی‌کند.

ما با هر بار خوابیدن حقیقتاً لحظه مردنمان را تمرین می‌کنیم و با هر بار بیداری تجلی کوچکی از دوباره زنده شدن را روبه‌روی‌مان می‌بینیم.

اما چه تجلی؟ چه کشکی؟ چه پشمی؟ بیدار شویم که چه شود؟ چه اتفاق مبارکی انتظارمان را می‌کشد؟ این روزها این تجلی چنان رنگ و رو رفته و تلخ مزه است که بیداری عین پشیمانی است. این روزها شاید سخت‌ترین کار عالم خوابیدن است.