هم میهن/ «کدام تیتر را بزنیم؟» عنوان یادداشت روز در روزنامه  به قلم  است که می‌توانید آن را در ادامه بخوانید:

امروز در «هم‌میهن» دو‌ گزارش از غزه داریم. یکی از دیگری تاسف‌بارتر است. یکی بازتابی است از گزارش‌های رسانه‌ای و رسمی جهانی و دومی گزارش اختصاصی هم‌میهن از گفت‌وگو با ۷روزنامه‌نگار غزه‌ای است. بهتر است بگوییم قحطی‌نگار غزه‌ای.
 
برای این یادداشت کدام تیتر را می‌توانستیم بنویسیم؟ زندگی در کنار مرگ؛ گزارشگران مرگ؛ فرق هولوکاست و غزه؛ تولد و مرگ کودکان در خیابان؛ مرگ نزدیک‌تر از یک بسته غذا؛ جنگ برای یک لقمه نان؟

اینها اغلب از مفاد گزارش‌های قحطی‌نگاران غزه است. کدامین عنوان و تیتر قادر است چنین توحشی را بازتاب دهد و کدامین وجدان بیدار در قرن۲۱ شاهد آن باشد و همچنان دم فروبندد؟ چگونه ممکن است با پنهان شدن پشت جنایت ۸۰سال پیش، به خود حق داد که بدتر از آن را علیه مردمی دیگر روا داشت و اتفاقاً عاملان جنایت قبلی امروز نیز حامی این جنایت هستند.

اگر در طول جنگ دوم جنایت شد نه‌چندان خبری و فیلمی از آن درج و منتشر می‌شد و نه جنایت‌کاران به انجام آن افتخار و اقرار می‌کردند؟ و‌ نه حتی اعلامیه جهانی حقوق بشر تصویب شده بود. ولی جنابت علیه بشریت و نسل‌کشی در غزه در حالی انجام می‌شود که جانیان با وقاحت به انجام آن افتخار می‌کنند و دوربین‌ها مستقیماً نسل‌کشی را برای جهانیان نشان می‌دهد و تصویب‌کنندگان اعلامیه جهانی حقوق بشر نیز به‌راحتی نظاره می‌کنند.

گرچه وضعیت بحرانی غزه و کودکان و زنان و سالمندان آن مسئله بشریت است و فرقی نمی‌کند که نسبت هرکدام از ما با آنان که تحت پاک‌سازی قومی چیست، ولی از همکیشان و اعراب بیش از همه انتظار می‌رود که سکوت نکنند.  

بنابراین، بدتر از همه سکوت نسبی این مجموعه از کشورهاست که از تمامی خطوط قرمز و مرزهای اخلاقی عبور کردند. با نسل‌کشی و‌ جنایت علیه بشریت هر چه محقق شود، صلح نخواهد شد.

هنگامی که خطر مرگ در ایستادن در صف غذا بیش از خطر مرگ ناشی از گرسنگی است، متوجه ابعاد وضعیت هولناک غزه خواهیم شد. به نظر می‌رسد که تعداد کودکانی که روزانه زنده به دنیا می‌آیند کمتر از کودکانی است که بر اثر گرسنگی می‌میرند.

بسیاری از این کودکان حتی پدر و مادر هم ندارند که بر اثر گرسنگی یا بمباران صف غذا کشته می‌شوند. هنگامی که وضعیت غذا چنین است، می‌توان وضعیت بهداشت و درمان را هم تخمین زد و در خیال خود آن را به تصویر کشید.

غزه نمادی است از شکست تمامی ادعاهایی که برای بهبود وضع بشر وعده داده می‌شد. نه‌تنها بهبودی رخ نداد، بلکه چندین گام بلند به عقب برداشته شده است. گرچه درد و رنج این وضعیت بر دوش مردم غزه و کودکان امروز آنجا بار می‌شود؛ ولی خبر خوب این است که جنایات کنونی شکاف بزرگی را میان حکومت‌های غربی با مردم آنها ایجاد کرده است.

حس نفرت از اسرائیل پدیده‌ای جهانی شده و روبه‌تزاید است. اسرائیل همواره سعی می‌کرد تا نان مظلومیت هولوکاست را بخورد، امروز و در آینده نه چندان دور باید چوب پاکسازی‌های قومی و نسل‌کشی را بخورد که مستقیماً به دست ارتش اسرائیل در غزه انجام می‌شود.