ورزش 3/علی فتح‌الله‌زاده به درستی در زمان بازگشت به استقلال خودش را به عنوان بمب معرفی کرده بود. بمبی که این بار باشگاه را منفجر کرد.
 
سرانجام پس از حذف قابل پیش‌بینی استقلال از آسیا، علی فتح‌الله‌زاده در تصمیمی قابل پیش‌بینی‌تر از سمت خود به عنوان مدیرعامل باشگاه استقلال کناره‌گیری کرد.

فتح‌الله‌زاده که آخرین دستاوردش در فوتبال ایران قهرمانی در لیگ دوازدهم با استقلال بود و سرانجام در پایان لیگ سیزدهم پس از فصلی غم‌انگیز برای هواداران استقلال - که با جدایی میان‌فصلی ستارگانی چون نکونام، منتظری و اخراج خودخواهانه ابتدای فصل مجتبی جباری که به اعتقاد بسیاری بزرگ‌ترین عامل ناکامی قلعه‌نویی در آسیا و لیگ بود، همراه شده بود -  از سمتش برکنار شد.

پس از آن و با وجود اینکه امیررضا خادم، معاون وقت وزارت ورزش بارها از بدهی‌ها و قراردادهای عجیب و غریب او در رسانه‌ها صحبت می‌کرد، فتح‌الله‌زاده همواره در قامت یک مدعی، وعده‌های کذایی خود را با شرط همیشگی یعنی تحویل سه ساله استقلال با اختیار آوردن سه عضو هیات مدیره، تکرار می‌کرد.
 
در نهایت فتح‌الله‌زاده که بارها در رسانه‌ها به انتقاد از سلطانی‌فر، وزیر وقت ورزش می‌پرداخت، در کمال ناباوری به عنوان عضو هیات مدیره و سرپرست به باشگاه استقلال بازگشت و شروع به تمجید از وزیر کرد و مشکلات استقلال را حاصل ندانم‌کاری مدیران وقت دانست. بازگشتی چند روزه در بحبوحه جدایی استراماچونی که با صحبت‌های فتح‌الله‌زاده در یک برنامه تلویزیونی و مطرح کردن ادعاهای نادرست در مورد این سرمربی و در ادامه انتشار قرارداد مربی محبوب هواداران استقلال، پروژه برگرداندن این سرمربی به باشگاه را برای همیشه به بن‌بست رساند.

پس از آن فتح‌الله‌زاده با اعلام ابتلا به بیماری کرونا از سمت سرپرستی استقلال کناره‌گیری کرد و در ادعایی بامزه ضمن انتقاد شدید و اتخاد مواضعی 180 درجه متفاوت از قبل در خصوص وزیر ورزش، عنوان کرد که وزارت از محبوبیت او نزد هواداران استقلال سواستفاده کرده است!

 
محبوبیتی که در جایگزینی او به جای آجورلو هم زمزمه‌ی لب‌هایش شد و این بار در آخرین بازگشت خود به سمت مدیرعاملی استقلال، مدعی شد بمب، خود اوست و حضورش روی صندلی مدیریت عاملی این باشگاه، از خرید هر بازیکنی پرسروصدا تر خواهد بود.

در ادامه، فتح‌الله‌زاده پس از چالش با سرمربی استقلال بر سر مسائل پیش‌پاافتاده‌ای چون اتاق موردنظرش در کمپ حجازی، پس از پرداخت مبالغ دریافتی از سازمان خصوصی سازی به صورت آماده و در اختیار، به بازیکنان و طلبکارانی چون خودش(!)، یک ناکامی دیگر را این بار با ناتوانی در تامین هزینه‌های باشگاه و تعهداتش به بازیکنان تجربه کرد تا جایی که صدای اعتراض و اعتصاب بازیکنان استقلال پیش از عید نوروز بلند شد. همه اینها در کنار ناکامی این او در خرید حتی یک بازیکن در نیم‌فصل توسط هواداران استقلال به واسطه نتایج ساپینتو و شاگردانش تحمل می‌شد تا اینکه انفعال و ناتوانی او در پرداخت بدهی استراماچونی و اخذ مجوز حرفه‌ای از کنفدراسیون آسیا، کاسه صبر هواداران و بازیکنان را لبریز کرد تا این مدیر محبوب سالهای بسیار دور، این بار طعم تلخ شنیدن شعارهای حیاکن رهاکن را نه از ورزشگاه آزادی که از تلویزیون و شبکه‌های اجتماعی بچشد.

در این بین، رویافروشی‌های مشمئزکننده‌ای چون وعده جذب لیونل مسی که شان مدیریت باشگاه بزرگی چون استقلال را تحت‌الشعاع قرار می‌داد یا اشتباهات مکرر و پیش‌افتاده‌ی محاسباتی در گفتگوهای مختلف که در حالت خوشبینانه ناشی از کم‌اطلاعی و در حالت واقع‌بینانه حاکی از ساده‌انگاشتن هواداران استقلال بود، تلخی این حضور نابهنگام در باشگاه را بیشتر می‌کرد.

با این حال، فتح‌الله‌زاده حتی در متن کناره‌گیری از سمت مدیرعاملی هم دست از آزرده‌خاطر کردن هواداران برنداشته و در شرایطی که به خصوص در مقطع حضور در باشگاه همزمان با وزارت سلطانی‌فر نشان داده بود در هر شرایطی به دنبال قرار داشتن در بدنه باشگاه است، با شروع نامه خود با بیت شعری که هواداران استقلال را یاد اسطوره محبوب خود، ناصر حجازی، می‌اندازد، سعی در چنگ‌انداختن به گزاره‌های دوست‌داشتنی نزد هواداران دارد. ناامیدکننده‌تر اینکه فتح‌الله‌زاده به گونه‌ای از اعلام ناتوانی‌اش در حل مشکلات باشگاه در تلویزیون به عنوان سند تبرئه خود از فاجعه اخیر یاد می‌کند که هر عقل سلیمی حکم می‌کند به محض اطلاع از ناتوانی از سمت خود کنار رفته تا جا برای شخص دیگری باز شود.

به هرحال، رسوایی تلخ حذف استقلال از آسیا برای دومین سال متوالی اگر هزار بدی داشته باشد، یک حسن داشته و آن خداحافظی ابدی صندلی مدیریت استقلال با علی فتح‌الله‌زاده بوده است.