آخرین خبر/ سروش صحت بازیگر و کارگردان با دانشی است که مطالعه می‌کند، دنیا را خوب می‌بیند، سعی می‌کند در دل آثارش حرف‌هایی داشته باشد و البته به‌خاطر کمدی‌هایش معروف است. او از «ساختمان» و «پژمان» تا «شمعدونی» جنس متفاوتی از کمدی را ارائه می‌کرد که در «لیسانسه‌ها» به اوج خودش رسید. سریالی که کمدی‌اش گاهی کنایه‌دار، گاهی آموزشی، در مواردی پر اغراق و کاریکاتور و حتی سوررئال می‌شد. هرچند در بین سریال‌های 90 شبی تلویزیون، آثار صحت و جنس شوخی‌هایش به‌اندازه‌ای که باید و حق‌شان بود دیده نشدند اما نمی‌توان کتمان کرد که کمدی او به‌معنای طنزی نمایشی که می‌خواهد تفسیر بهتر و زیباتر از دنیا را ارائه بدهد به‌لحاظ فرم و محتوا متمایز و گاهی سطح‌بالاتر از آثار تلویزیون بود. او در سینما هم با «جهان با من برقص» به‌دنیای خودش نزدیک شد و حالا در شبکه نمایش خانگی با «مگه تمام عمر چند تا بهاره»؟ دنیایش را در مدیایی تازه بسط می‌دهد. سریالی دوست‌داشتنی، شاعرانه و شیرین که گاهی می‌خنداند، گاهی به‌تفکر وا می‌دارد و در مواردی هم به مسائل مختلف جامعه اعم از رفتارهای ناهنجار آدم‌ها، ادعاهای مسئولان و... کنایه می‌زند.

دنیای سریال با ترانه‌های شیرینی که گاه و بی‌گاه بینش پخش می‌شود؛ سرخوشی عجیب شخصیت اصلی، کاراکترهای حاشیه‌ای جالبی که انگار سال‌هاست برای ما آشنا هستند در مدیوم نمایش خانگی تا این‌جا موفق بوده و شاید اصلاً بتوان گفت جنس آثار صحت بیشتر مناسب سینما و پلتفرم‌ها باشد تا مخاطب عمومی تلویزیون. «مگه تموم عمر چند تا بهاره» را می‌توان در امتداد «لیسانسه‌ها» دانست تا «پژمان» و «شمعدونی». درست مثل «لیسانسه‌ها» که شخصیت‌ها ناغافل با مخاطب گپ می‌زدند، یکی می‌زد زیر آواز یا همه‌چیز ناگهان سوررئال می‌شد اینجا هم با چنین چیزهایی طرفیم. بعید است داستان تلاش کند گره محوری داشته باشد و بیشتر تاکیدش مثل همین سه قسمت روی روابط انسانی خواهد بود. با این اوصاف اگر سه قسمت اول را پسندیدید در ادامه هم خوش‌تان خواهد آمد و اگر نه، منتظر اتفاق خاصی لااقل از جنبه درام کار نباشید. اگر سریال را دیده‌اید کامنت بگذارید و بگویید نظرتان چیست؟ شوخی‌ها را دوست داشتید یا نه؟      

خبرنگار: زهراسادات سعیدی