چون باد در حرارت دشت و دمن دوید
چون بوی گل بلند شد و بر چمن دوید

وارونه است شیوه صحرای ابتلال
رو به شکارگاه غزال ختن دوید

می‌خواست ایستاده شود شبیه شمع
خورشیدوار با همه سوختن دوید

مردان زره به قامت مردانه بسته‌اند
این نوجنون کیست که با پیرهن دوید

با اشتباق رفت به آغوش قتله‌گاه
غربت کشیده و به سوی وطن دوید

تیغ برهنه منتظر دست بوسی‌اش

با سر به پابوس تن بی‌کفن دوید

آغشته شد به خون خدا خون پاک او
وانگاه در وجود عقیق یمن دوید

یارب چه رفت بر سر عبدالله و حسین
زینب نشست، فاطمه آمد، حسن دوید